De Peter Pan-fascinatie van Michael Jackson begint groteske vormen aan te nemen. De eeuwige kleuter, die zijn muziek tegenwoordig van de hand doet bij twee flessen prik, vloog gisteravond letterlijk het podium af als besluit van zijn Dangerous-show.
Science of fiction, wie zal het zeggen. Maar met een soort raketmotor op zijn rug steeg Jackson op van de bühne om in vliegende vaart om het podium te zoeven en te verdwijnen. Dit spectaculaire staaltje was het wachten waard; de show als geheel was traag, stroef en steriel.
Foto © Michel Linssen
De Dangerous-show roept vele vragen op, zoals over de rol van Jacksons band die soms verdacht veel op een playback-act leek.
De eerste vraag was gisteravond echter of Michael Jackson waterbestendig was, want door de regen begon het optreden een half uur te laat. Michael liet Beatles-plaatjes draaien en aangezien hij daarvan de rechten bezit was het een goedkope pauze, terwijl de fans zich laafden aan het voor deze gelegenheid voorgeschreven merk frisdrank.
Van onder het podium werd de man gelanceerd die meer plastische chirurgie heeft gehad dan mensen in Afrika warme maaltijden.
Jam barstte los en een programma ontvouwde zich waarin weinig nieuws te bespeuren viel en dat muzikaal tamelijk dubieus was.
Niet alleen lag de nadruk op het visuele spektakel – met veel ontploffingen, verdwijntrucs en andere speciale effecten – maar de oorsprong van de gebrachte muzikale omlijsting was bedenkelijk. De verrichtingen van Jacksons band waren nauwelijks zichtbaar en de muziek leek niet zelden van een computer-floppy afkomstig te zijn. De gitaar-intro van Black or white, en vraag die overigens geen antwoord wil, had opvallend veel weg van een perfecte sample en een bassist die met zijn handen in de lucht staat te zwaaien kan geen funky hamertenen spelen. Vreemd, net als de synthetische zangpartij van de Robocop van de popmuziek in Heal the world. Deze mierzoete oproep om de wereld te genezen door middel van – hoe kan het ook anders – liefde werd in een ‘Kinderen voor kinderen’-achtige enscenering opgeluisterd door een koor uit Purmerend. Op videobeelden zagen de fans onze kindervriend als een Moeder Theresa tussen minderbedeelde peuters. Aan zelfverheerlijking ontbrak het bepaald niet tijdens de ruim twee uur durende show. Onbedoeld grappig waren de geprojecteerde jeugdfilmpjes tijdens een Jackson Five-medley, want niet alleen doktoren konden de verschillen in het uiterlijk van deze wereldvreemde jongeman zien. Afgezien van een paar keer I love you all communiceerde Jackson niet met zijn fans. Misschien had de king of pop het te druk met rekenen, want het optreden van was niet helemaal uitverkocht en voor vanavond moeten er nog zo’n drieduizend kaarten beschikbaar zijn. De thuisblijvers hadden niet helemaal ongelijk, want meer dan een opgeblazen videoclip was het concert niet. Thriller werd clip-getrouw gebracht en de choreografietjes (moonwalk incluis) klopten tot op de seconde. De enige wanklank was te horen toen Jackson tijdens Beat it zijn stem verloor. Gezien de vele pathetische ballads en de lange pauzes tussen de songs (floppy wisselen?) had de show nauwelijks vaart. Slechts tijdens Beat it, met Michael als fladderende vampier zwevend boven de eerste rijen, en Billie Jean werd het elektronisch beschermde waakvlammetje een vuurbal.
FEYENOORD-STADION, ROTTERDAM
Michael Jackson. Met Brian Loren en Brad Buxter (toetsen), Jennifer Batten en David Williams (gitaar), Don Bayette (bas), Ricky Lawson (drums) plus vier achtergrondzangers en vier dansers. Herhaling: vanavond.
Haagsche Courant, juli 1992