Stralend van geluk loopt Pat Andrea door de zalen van Pulchri. Blij om eigen werk terug te zien, schilderijen die aan particulieren werden verkocht en nooit eerder tentoongesteld zijn. Trots wijst de beroemde Haagse schilder naar werk van succesvolle leerlingen, zoals Simon Pasieka of Nazanin Pouyandeh.
Pat Andrea en zijn jonge geestverwanten hebben voor een paar weken bezit genomen van Pulchri Studio met een overweldigende internationale expositie. Naast typische Andrea-schilderijen, vol bizarre vrouwen die uit het onderbewustzijn van de kunstenaar opdoemen in juxtaposities van contrasterende werelden, is er ook krachtig werk te zien van jonge schilders als de Zwitser Leopold Rabus, de Fransman Brann Renaud en de Griek Tassos Missouras. Wat al het werk verbindt, is het verhalende element in deze imaginair-figuratieve schilderkunst. Verhalend is hip, het mag weer. Pat Andrea (1942) heeft nooit anders geschilderd. Tegen alle kunststromingen van de afgelopen decennia in, is hij altijd eigenwijs zichzelf gebleven. Mede daarom werd hij in 1998 benoemd tot professor aan de prestigieuze Parijse Ecole Nationale Superieure des Beaux Arts.
Enthousiast vertelt hij over leerlingen die collega’s werden en waarmee hij nu exposeert. Andrea is dol op ze. Op Alex Pahlavi, die weliswaar een leerling van een collegaprofessor was, maar die vaak bij Andrea kwam praten. Pahlavi (1975) is echt een kind van zijn tijd. Zijn reusachtige doeken weerspiegelen een beleving die doordrenkt is van massamedia en persoonlijke geschiedschrijving. Het drieluik Revolution oogt als een filmaffiche. In een Star Wars-achtige opzet toont de in Iran geboren kunstenaar de islamitische revolutie die in 1979 een einde maakte aan het bewind van de Sjah. Ook Nazanin Pouyandeh (1981) werd in Iran geboren. “In haar vroege werk zag je dat zij opgegroeid is tussen propagandapamfletten en portretten van Khomeini. Haar recente werk is veel subtieler”, vertelt Andrea over zijn voormalige studente. Uit haar neo-magischrealistische olieverfschilderijen spreekt een fascinatie voor hoe de westerse mens wordt uitgebeeld in de media. “Ik ben heel trots op haar want zij is echt een product van mijn onderwijs”, weet Andrea die zelf ooit les kreeg van Co Westerik. “Dat was een andere tijd. Co Westerik gaf mij op de Koninklijke Academie les in het tekenen van stillevens en portretten. Schilderen heb ik niet van hem geleerd. Ik ben een selfmade schilder. Tegenwoordig heeft het geen zin om studenten te leren hoe ze moeten schilderen. Dat doe ik dan ook niet. Het gaat er niet om een generaliserende kwaliteit neer te zetten, maar om de individuele kwaliteiten van schilders te helpen ontwikkelen. Als professeur zie mezelf als een coach die sporters begeleidt op de weg die zij hebben gekozen.”
AD Haagsche Courant, mei 2007.