Hoeveel platen neemt een DJ mee voor een avondje Tegentonen? “Een paar honderd? Welnee, nog geen vijftig! De eerste keer dat ik draaide, heb ik lopen sjouwen met tassen vol, terwijl ik uiteindelijk slechts zeven platen gedraaid heb’, vertelt Kris Needs. “Ik draai overigens vooral mijn eigen produkties, omdat ik ze graag over een groot geluidssysteem hoor.”
Kris Needs (39 volgens eigen zeggen, 44 volgens derden) is journalist, muzikant, DJ en remixer. Hij maakte platen met The Clash, The Orb en Primal Scream. Onder namen als Secret Knowledge en Delta Lady maakt hij samen met zijn onafscheidelijke vriendin Wonder hippe houseplaten. Met wisselende partners was hij te horen op platen van Four Boy One Girl Action (met die Patti Smith-sample), The Pecking Order, The Rabettes (op het Sabrettes-label van Andy Weatherall) en Hutchbern. Als remixer deed hij klussen voor One Dove, Jah Wobble en Saint Etienne.
Behalve voor Echoes schrijft Needs, die in de jaren zeventig aan de bakermat van het tijdschrift Zig Zag stond, voor New Musical Express. Wellicht kan hij enig licht doen schijnen op typische NME-verschijnselen als de new wave of British new wave en artikelenreeksen als NME’s Search for the spirit of rock & roll.
“Het is bladvulling, maar ik moet voorzichtig zijn met wat ik zeg, want ik schrijf zelf ook voor NME. Naast bladvulling probeert men steeds weer opnieuw een invalshoek te vinden. Over rock ‘n roll wordt al sinds 1954 geschreven, dus valt het niet mee om iedere week je krant te vullen met iets origineels.”
“De Engelse muziekbladen zijn vaak geneigd nieuwe bewegingen te starten. Maar op het moment dat je een nieuwe trend signaleert, ben je al bezig ‘m af te breken. Neem nu Riot grrrl. Melody Maker begon daarmee, en het was nog geen halve centimeter van de grond gekomen, of viel alweer plat op de bek. De Riot grrrl-platen die ik gehoord heb waren verschrikkelijk slecht. De new wave of new wave? Ik vond new wave de eerste keer al niks! Nu is het twee keer niks. De bands zijn vergelijkbaar met het soort groepen dat in 1977 als support-act voor Blondie fungeerden. Mij zegt het niets, maar ik heb het natuurlijk al een keer meegemaakt “
Kris Needs praat nog een tijdje door over het feit dat popmuziek alleen kan overleven als het wiel steeds maar weer opnieuw wordt uitgevonden, maar de vraag rijst of het niet allemaal met conservatisme te maken heeft. Is het de angst voor de electronische revolutie dat bladen als NME blijven vasthouden aan gitaren?
“Sommige redacteuren van de NME hebben gezegd dat de dansmuziek het geen half jaar zou volhouden. Ze zeggen dat alleen maar omdat ze er niets vanaf weten en er dus geen controle over hebben. Ze zijn bang voor techno omdat ze het niet begrijpen, en ze zijn bang dat wie van techno houdt de NME niet meer zal lezen. Het is echter opvallend dat het publiek in Engeland tegenwoordig naar clubs gaat om te dansen. Niemand gaat meer naar een optreden van een bandje. Ik ga binnenkort overigens op toernee met Primal Scream, maar ik denk dat zij wel volle zalen zullen trekken, omdat ze de spirit vertegenwoordigen van alles wat rock ‘n roll tot goede muziek maakt. Ze houden het levend.”
Maar Needs op toer met Primal Scream? Is Bobby Gillespie’s rol niet uitgespeeld nu hij de Rolling Stones ten tijde van Exile on Main Street probeert te imiteren? Primal Scream was in 1991 baanbrekend met Screamadelica. maar de rock/dance crossover-troef is nu in handen van Underworld.
“Dat is een te gemakkelijke manier om de Scream te kraken. Bij Primal Scream draait alles om een voortdurende drang naar verandering. Het heeft geen nut om een tweede Screamadelica te maken. Dat was de perfecte plaat voor dat moment. Nu ze clubbing zat zijn, luisteren ze meer naar Memphis-soul en de Stones. Er zit veel soul en pijn in hun huidige muziek. Het is echt, maar ik begrijp waarom dance-fans het teleurstellend zullen vinden. Ik hou van Primal Scream, maar ik hield ook altijd al van de Stones. Ik denk niet dat je je op één stijl, bijvoorbeeld dance, moet richten om daarmee afstand te nemen van al het andere. Dat is niet gezond. Ik denk wel dat de electronische muziek momenteel meer mogelijkheden biedt. Hoewel 99 procent van alle rock ‘n roll tegenwoordig troep is, blijkt het mogelijk om daar iets interessants mee te doen. Primal Scream heeft passie!”
Aan Kris Needs de vraag of we Primal Scream moeten prefereren boven dat andere NME-stokpaardje Suede?
“Met Suede raak je een gevoelige snaar bij mij. Ik organiseerde in de vroege jaren zeventig David Bowie- en Mott The Hoople-fanclubdagen. Suede klinkt als de groepen die in het voorprogramma van de Hoople speelden. Ik hou van Bobby Gillespie’s stem, terwijl die van Brett me irriteert omdat het zo gemaakt klinkt, en de songs deugen niet. De Scream heeft echter een duistere, welhaast gevaarlijke vibe die me erg aantrekt. Ja, Suede is groot gemaakt door de NME, maar daar wil ik verder niet meer over zeggen dan dat Suede de favoriete groep van de redactie is. Ja, Suede is het klassieke geval van een groep die te veel aandacht gekregen heeft. Ik heb het al zo vaak gezien. Vroeger heette dat een hype. Herinner je je hoe Bruce Springsteen de toekomst van de rock ‘n roll genoemd werd? The succes exploded in his face, man! Het heeft hem drie jaar gekost om daarvan bij te komen. Om de zoveel tijd staat er iemand op die zegt dat zus of zo de beste plaat aller tijden gemaakt heeft. Underworld heeft daar nu last van. Ze zijn het spuugzat om ‘de toekomst van de dansmuziek genoemd te worden. En nu wordt Primal Scream weer retro genoemd, terwijl Inner Flight van Screamadelica een heuse deadringer voor Pet Sounds van de Beach Boys was.”
We blijven nog even stil staan bij de rol van de rockmedia en herinneren Needs eraan dat in de hoogtijdagen van punk de NME voor het grootste deel gevuld werd met punk en dat sinds de summer of love van 1986 de NME nog steeds slechts drie pagina’s (‘Vibes’) aan dance besteedt.
“De NME heeft dance niet ontdekt en het heeft lang geduurd voordat er iets van doorsijpelde in de kolommen. Natuurlijk hebben ze destijds wel over acid-house geschreven, maar ze zitten niet in de scene en kunnen de ontwikkelingen niet dicteren. De dance-scene is een wereld op zich, de muziek muteert zichzelf.”
“Het is erg spannend wat er gebeurt in de dansmuziek. Als je wat er nu gebeurt vergelijkt met vorig jaar, is er zo gigantisch veel veranderd. Er komen steeds meer stijlvormen bij. Neem nu mijn single Sugar Daddy, waar Wonder de tekst voor schreef. Toen die plaat uitkwam hoorde je nog helemaal geen jazzinvloeden in de dance. Zulk soort liedjes werden door Sade gezongen, maar nu is een jazzy element in elektronische muziek opeens hip.’”
“Het verschil tussen Secret Knowledge en Delta Lady? Hmmm, Delta Lady is sneller, heavy en funky terwijl Secret Knowledge dieper gaat en tamelijk Europees klinkt op een Morodor- achtige manier. Delta Lady is Amerikaans, bluesy bijna. Maar het kan allemaal zo weer veranderen. Ik wil me niet vastpinnen op één bepaalde stijl. We zouden zo weer een Sugar Daddy kunnen maken, but what’s the point?”
Sugar Daddy en Ooh Baby van Secret Knowledge waren niet Needs eerste avonturen in de muziekbiz. In 1978 maakte hij al een singeltje onder de naam The Vice Creems, waarop hij begeleid werd door The Clash. “Ik had studiotijd, maar geen band. Mick Jones was een goede vriend en stelde voor een band rond mij te formeren. Naast Jones speelde verder mee Tony James, Billy Idol en Topper Headon. Het zou het meest gezochte Clash-plaatje moeten zijn, ware het niet dat niemand van het bestaan afweet”, zucht Needs. “Ach, dat was in de tijd dat men drumkits in de studio opstelde en alles meteen op de mastertape werd opgenomen, terwijl de eerste plaat die ik ruim tien jaar later met Wonder in Cleveland maakte (Rap Too Tight -EQ) op een zolderkamertje met computers in elkaar gezet werd. Sampling veranderde alles. Ik ben trouwens niet iemand die hele platen sampelt. Het is aardig om flarden te gebruiken die een iets bepaalds suggereren, zoals dat piepkleine zang-sampeltje in Sugar Daddy. Ik wil niet zo overduidelijk jatten als bijvoorbeeld Snoop Doggy Dog, die Atomic Dog van George Clinton misbruikte.”
“Ik schrijf een column in Echoes waarvoor ik iedere week zo’n zeventig à tachtig platen luister. Ik schrijf over circa vijftig platen per week. Dat zijn de platen die ik opgestuurd krijg, en daarbij reken ik niet de platen die ik in de winkels hoor en zelf koop. Doordat ik zoveel platen hoor, merk ik dat de dansmuziek haar eigen clichés ontwikkelt. Het lijkt wel of iedereen een Juno synthesizer gebruikt. Je hoort overal dezelfde toon in de baslijnen en de breakdowns. Het is eigenlijk niet verwonderlijk dat iedereen elkaars percussiegeluiden jat. Maar als ik met een break bezig ben, zoek ik liever naar iets geschikts op een hiphop-plaat uit 1978 in plaats van iets hedendaags. Anders wordt het eenheidsworst. Kijk naar wat er met hardcore rave gebeurde. Het werd steeds stompzinniger en sneller. De Duitse trance, de Frankfurt-scene met z’n stringslijnen, wordt overigens ook steeds sneller én saaier. Je moet voorzichtig zijn met die dansmuziek. Wij (wijst naar Wonder, die haar nagels lakt – EQ) doen tenminste nog wat met zang. Voorheen hoorde je alleen vocalen in garage-house (zingt: ‘put your hands in the air, so we’ll all be together’). Dat soort teksten proberen we te vermijden. We willen laten horen dat je de tekst als basisstructuur kunt hanteren in house.”
Wil Kris Needs een opdracht voor een remix aannemen, dan moeten het liedje en of artiest hem aanstaan. “Ik moet er zelf naar kunnen luisteren.” Verder vindt hij het belangrijk de oorspronkelijke track niet binnenstebuiten te keren, iets waar bij voorbeeld The Aphex Twin een handje van heeft.
“Wat heeft het voor nut om een geweldig stuk muziek te maken dat niets met het origineel van doen heeft om het vervolgens uit handen te geven. Dan breng ik het liever onder eigen naam uit. Je moet niet vergeten dat je werkt aan de songs waar een band veel tijd in gestoken heeft. Daar moet je respect voor hebben. Ik heb overigens niet veel tijd om remixes te doen. Ik heb er net eentje voor Transglobal Underground gedaan en een andere voor Love & Rockets – dat is nog ‘s een naam uit het verleden, hè? Love & Rockets maakt nu ambient dub. Daar kan ik mee leven, maar ik heb hun sound wat funk meegegeven. Remixen is fun. maar ik doe liever m’n eigen stuff.”
Journalisten die muziek maken, er word nog wel eens lacherig over gedaan. Want is iedere rock ’n rollscribent niet een mislukte muzikant? Wat zijn volgens Kris Needs de voor- en nadelen van zijn al dan niet incestueuze dubbelfunctie?
“Vroeger was het een syndroom. Als je in de seventies als journalist in een bandje speelde, was je een gefrustreerde popster. Ik kan me die kritiek herinneren uit mijn punktijd, net als Nick Kent toen ‘ie in de Sex Pistols speelde. Ik zag dat anders en nog steeds, maar tegenwoordig zeurt men er niet meer over. Het lijkt me vrij logisch om vanuit een journalistieke achtergrond, met heel veel kennis van muziek, het zelf te gaan doen.”
Opscene, april 1994