Vrijdagavond op het festival The Hague Jazz. Het is ‘round midnight. Het trio van James Carter doet de soundcheck op het kleine, lage podium in een nagenoeg lege kelderzaal van het Congresgebouw. De sfeer is ontspannen. Carter hurkt op het podium om wat te kletsen met een paar mooie meisjes die vooraan staan te wachten op optreden.
De Amerikaanse saxofonist is een charismatische persoonlijkheid, een knappe vent. Op het verduisterde toneel bijt Carter in het rietje van zijn altsax. Hij blaast een paar noten. De meisjes, want veel meer mensen zijn er nog niet, kunnen hun ogen niet van hem afhouden. Carter pakt een dwarsfluit, test de microfoon. Hammond-organist Gerald Gibbs speelt zijn vingers los. Drummer Leonard King roffelt zich warm. En dan gaat het licht aan. Carter kondigt het eerste stuk aan, Shag van Sidney Bechet. Het James Carter Trio gaat loos. Tomeloze energie. Van de kat uit de boom kijken is geen sprake. De muzikanten hoeven niet aan elkaar, de ruimte of het publiek te wennen. De vonken spatten er meteen van af. Carters eerste solo, op sopraansax, is een duizelingwekkende tour de force, een intentieverklaring. Dit is jazz en zo moet het gespeeld worden. Intens, emotioneel. En met het besef van een lange, rijke traditie. James Carter werkt zich in het zweet. Zijn soli en die van zijn sidemen zetten de zaal in vuur en vlam. Het publiek, dat steeds talrijker wordt, joelt en schreeuwt. Extase – op en voor het podium. Gerald Gibbs geeft zijn orgel een ram en kick-start een nieuwe groove. Funky stuff in de beste Larry Young-traditie ware het niet dat de begeleiding van Leonard King meer op free jazz lijkt en de lieder van het trio zich in een zinderende slurpende en schelle solo ver buiten het gesuggereerde idoom van soul jazz – of welk jazzidioom dan ook – plaatst. De meeslepende muziek spiraalt verder en voort de nacht in en neemt bezit van tijd en ruimte. Deze jazz is out there, zou Sun Ra zeggen. Veel spannender, levendiger en intenser dan op welke plaatopname van Carter. Concert van het jaar. Meer dan een belevenis.
Dit is een remix van een recensie over The Hague Jazz voor AD Haagsche Courant, mei 2007.