In de Steven Spielberg-film The Terminal speelt Benny Golson zichzelf, een jazzlegende. “Het was het ongebruikelijkste wat ik ooit gedaan heb. Benny Golson speelt Benny Golson”, lacht de 78-jarige tenorsaxofonist en componist.
Foto © Robert van Stuyvenberg
In die film speelt Tom Hanks een man uit een voormalige Sovjet-staat die naar New York reist en door bureaucratische rompslomp strandt op het vliegveld. De aanleiding voor zijn reis is om de handtekening van Golson te bemachtigen. De enige handtekening die ontbreekt op de beroemde foto A Great Day In Harlem, een groepsportret van 57 jazzmusici gemaakt door Art Kane in 1958. “Sonny Rollins en Johnny Griffin staan ook op die foto en ik vroeg aan Spielberg waarom hij mij wilde hebben voor zijn film. Spielberg zei dat hij vaak naar me kwam luisteren toen hij nog studeerde en dat hij I Remember Clifford zo mooi vond”, vertelt Golson met gepaste trots. In The Terminal ontmoet de man uiteindelijk Benny Golson, die ook nog een stukje speelt uit Killer Joe, een van zijn andere inmiddels klassieke jazzcomposities. I Remember Clifford, een ode aan de te jong gestorven trompettist Clifford Brown, is wellicht Golsons beroemdste stuk. Maar hij schreef ook Blues March en Whisper Not, onvergetelijke stukken die jaren op het repertoire van Art Blakey’s Jazz Messengers stonden. Als begenadigd saxofonist speelde Golson bij Blakey en hij had een succesvol sextet met Art Farmer.
Voor Pure Jazz brengt hij een eerbetoon aan zijn vroegere vriend John Coltrane, de belangrijkste tenorsaxofonist van de tweede helft van de twintigste eeuw, die veertig jaar geleden overleed. Golson en Coltrane trokken met elkaar op in het Philadelphia van de jaren veertig. “We waren nog tieners. Hij speelde toen vooral altsaxofoon. Ik probeerde te spelen zoals Arnett Cobb en hij als zijn idool Johnny Hodges. Nadat we samen een optreden van Dizzy Gillespie en Charlie Parker hadden gezien wilden we onmiddelijk van stijl veranderen. Dagenlang hebben we in mijn woonkamer naar die 78-toeren platen zitten luisteren om uit te zoeken hoe ze die opwindende muziek speelden.” Meer dan zestig jaar later klinkt er nog verwondering en ontzag in de stem van Golson als hij praat over die bebop-revolutie. Spannende tijden voor de ontwikkeling van de jazz. “Oh brother”, verzucht Golson instemmend. In 1955 begon Trane naam te maken als tenorist in het kwintet van Miles Davis. Met veel plezier herinnert Golson zich hoe zijn carrière als componist begon. Dankzij Coltrane. “John speelde al een paar weken bij Miles in New York toen hij even langs kwam bij mij in Philly. Hij zei dat Miles op zoek was naar nieuwe tunes. Ik had net Stablemates gecomponeerd. Ik zei misschien vind Miles het wat. Coltrane belde me een maand later om te vertellen dat ze Stablemates op de plaat hadden gezet. Ik zei: get outta here, you’re kiddin’ me… Ja. Coltrane en Davis zijn verantwoordelijk voor mijn start als componist. Door die plaat wilden opeens allerlei musici mijn werk uitvoeren.” Benny Golson komt naar Den Haag met onder andere pianist Kirk Lightsey en die andere tenorheld Johnny Griffin. “Welke Coltrane-stukken we zullen spelen weet ik nog niet. In ieder geval Mr. P.C. Maar we hebben geen vast programma. We spelen waar we zin in hebben. We’re pretty loose”, lacht Golson.
AD Haagsche Courant , september 2007