“Ik wil je naar de stad laten luisteren”, zegt Justin Bennett over de aard van zijn beeldende kunst. Hij gebruikt geluiden die hij in steden opneemt om te vertellen over fenomenen die doorgaans aan de waarneming ontsnappen. Door middel van geluidscomposities, animaties, fotografie en noise maps legt hij onverwachte structuren bloot en diept hij verborgen geschiedenissen op. Bennett laat de beschouwer van zijn werk de stad op een andere manier ervaren door de ruis van de stad in voortdurende verrassende, culturele maar ook sociale en politieke contexten te plaatsen.

“Je kunt alleen echt goede kunst maken als je houdt van het onderwerp dat je kiest”, is een veelzeggende uitspraak van Sally Mann. De expositie The Family and The Land spreekt boekdelen over de liefde van de Amerikaanse fotografe voor haar kinderen en voor het zuiden van de Verenigde Staten.
[img_assist|nid=252|title=Sally Mann, Candy Cigarette, 1989, gelatinezilverdruk; courtesy Gagosian Gallery|desc=|link=none|align=none|width=600|height=485]

Toby Litt is bij de J. Met de beginletters van zijn boeken gaat de Engelse schrijver het alfabet af. Journey Into Space is zijn tiende boek, een SF-roman die vooral niet al te SF-erig wil zijn. Net als I play the drums in a band called okay geen rock ’n roll-boek is en Hospital geen typische doktersroman. Voor elk boek eigent Litt zich een ander genre toe om het binnenstebuiten te keren.

In zijn nieuwe werk legt Michael Raedecker steeds meer zijn werkwijze bloot. Tussen de van schilder bekende schetsmatige potloodlijnen, die zichtbaar zijn in de plassen verf, en de geborduurde decoraties doemen rasters en patronen op. “Een raster blokkeert de illusie. Op het moment dat je begint te geloven in het figuratieve element,  klapt het dicht door het raster dat erachter verscholen ligt.”

Een oude man, licht voorovergebogen en steunend op een wandelstok, schuifelt langzaam door een doolhof van gangen in het sjieke, hoofdstedelijke Pulitzer Hotel. De meeste gasten in dit prijzige hotel bezigen de Engelse taal, met een Amerikaans accent. Met licht bevende handen frommelt déze gast een sigaret uit een pakje. Ook hij is Amerikaan, maar niet zomaar een. Norman Mailer heeft over hem gezegd dat hij waarschijnlijk de enige, levende Amerikaanse schrijver is die bezeten is door genialiteit.  Zijn naam: William Seward Burroughs.

“Laat me er uit, iemand heeft hier heel goedkope parfum gebruikt”. Met zijn neus demonstratief dichtgeknepen baant John Lydon zich een weg door de mensen uit de lift van het Sonesta Hotel in Amsterdam. De oude vos heeft zijn streken nog niet verleerd, althans niet publiekelijk.

Foto © Michel Linssen

Raar maar waar. Muzikanten zeggen vaak de leukste dingen als na de 45 minuten zuivere interviewtijd de bandrecorder is uitgezet. Zo ook Richard D. James, oftewel The Aphex Twin. "Dit zou wel eens mijn laatste interview geweest kunnen zijn."

foto © Jan Willem Steenmeijer

Zijn lange grijze haren wapperen wild als hij snelwandelt door de lobby van het Amsterdamse Sonesta hotel, langs een Warhol-zeefdruk van Joseph Beuys. “Of ik Beuys gekend heb? Ja, er was eens ..eh”.

Ultra Violet staat onder een billboard van The Dom en kijkt omhoog om te zien welke maffe undergroundfilm er nu weer draait. “Profiel, Ultra, profiel!”, roept fotograaf Billy Name. Met een wereldvreemde arrogantie steekt Ultra haar neus in de lucht en neemt een Dali-achtige pose aan. Klik, flits!