Het universum van Aukje Koks is idiosyncratisch, het is daarmee ook hermetisch. Haar venster op de wereld is naar binnen toe gesloten. De voorwerpen die Koks onderwerpt aan een vormonderzoek, zien er flets uit. Een bril, een manchette, een stuk touw; het zijn herinneringen die natrillen, echo’s die alsmaar doorgaan.

Hoe bak je een ei.
Hoe word ik gelukkig.
Hoe gebruik je de pil.
Hoe vind ik mijn ip adres.
Hoe leer je zingen.
Hoe gedraag je je op een feest.
Hoe maak je een app.
Hoe gebruik je een bidet.
Hoe vind ik een baan.
Hoe word ik kunstenaar.

Julian Schnabel werd eerst beroemd als schilder en daarna als cineast. Nu maakt hij opnieuw furore als fotograaf. Het Fotomusem exposeert zijn polaroids.
Julian Schnabel - Untitled (Mickey Rourke) 2008

Het recente werk van Cecily Brown lijkt abstracter te worden. In een maalstroom van bewegende vormen en aardse kleuren verdwijnt het figurale steeds vaker in een schemerende wereld van suggestie. Uiteindelijk rest een wereld bestaande uit olieverf en linnen. “Mijn werk is niet abstract en het is ook niet figuratief. Het gaat over schilderen.”
Based on a True Story (2010, olieverf op doek)

David Schnell maakt schilderijen om in te verdwijnen. Met een extreem gebruik van perspectief en met de suggestie van beweging zuigen zijn landschappen de toeschouwer een duizelingwekkende diepte in. “Maar ik ben geen traditionele landschapschilder”, stelt de Duitser.
Code (2008, olieverf op doek, 230 x 360 cm)

“Miles was de mentor en ik was de leerling. We hadden een vader-zoonrelatie. Hij zei altijd dat ik hem aan hemzelf deed denken toen hij jong was en met Dizzy Gillespie speelde.” Aan het woord is Wallace Roney, de enige trompettist die ooit les heeft gehad van Miles Davis. “Ja, ik heb erg geboft.”

Foto © Robert van Stuyvenberg

Conceptueel kunstenaar Jan Dibbets keert terug naar zijn iconische werk Sectio Aurea en zoekt opnieuw naar de perfecte horizon.

New Horizon / Land + Sea Serie J, 2007, 116 x 104 cm (foto: Gemeentemuseum Den Haag)

“Enerzijds is mijn muziek verankerd in de regels van de dansvloer, de regels van de aantrekkingskracht, maar anderzijds veroorloof ik me de vrijheid om een landschappelijke, cinematografische sfeer te scheppen”, zegt Hendrik Weber alias Pantha du Prince.
© Stephen Albry

Blaudzun zwelgt in melancholie. Luister maar naar hoe hij zingt. Hemeltergend. Blaudzun is een romanticus pur sang. Hij weet dat verdriet extatisch kan zijn. “Er zit veel pijn in mijn muziek en pijn is voor mij al snel iets romantisch. In mijn muziek zoek ik naar iets waar ik troost uit kan putten.”

Twee cineasten in één retrospectief, dat is uitzonderlijk. De Franse filmmakers Angès Varda en Jacques Demy waren levensgezellen, maar hun artistieke opvattingen en stijlen zijn niet vergelijkbaar. Varda maakt films met een maatschappelijke relevantie, terwijl Demy beroemd wordt met bitterzoete sprookjes over de valkuilen van het geluk. Waar Varda een cinéma vérité-stijl hanteert, ontwikkelt Demy zijn cinéma en chanté.