“Techno is voorbij”, zegt Steve Beckett van platenfirma Warp. Pardon? Wat zegt daar de baas van het Engelse label dat de afgelopen zeven jaar met The Aphex Twin, The Black Dog, LFO en Autechre een lans gebroken heeft voor de meest revolutionaire muziek van de jaren negentig? “Het heeft z’n tijd gehad, het is afgelopen met techno.”
“Techno is voorbij”, zegt Steve Beckett van platenfirma Warp. Pardon? Wat zegt daar de baas van het Engelse label dat de afgelopen zeven jaar met The Aphex Twin, The Black Dog, LFO en Autechre een lans gebroken heeft voor de meest revolutionaire muziek van de jaren negentig? “Het heeft z’n tijd gehad, het is afgelopen met techno.”
“Jungle is de nieuwe techno, het is een logisch vervolg”, meent Steve Beckett die vervolgens honderduit praat over Squarepusher, een jonge Engelse muzikant die op een onnavlogbare wijze techno, jungle, funk en jazz vermengt. “Squarepusher is wat mij betreft de opwindendste muzikant die Engeland de laatste paar jaar heeft voortgebracht.”
Warp werd in 1989 opgericht door Steve Beckett en Rob Mitchell. “Warp is een experimenteel, elektronisch label”, verklaart Beckett die er lacherig aan toevoegt dat die omschrijving de lading niet meer helemaal dekt, “We zijn momenteel bezig de catalogus uit te breiden met meer akoestische muziek, met zelfs artiesten die gitaren gebruiken. Dat maakt het moeilijk om Warp in een hokje te stoppen.”
Beckett vertelt hoe hij in 1988 werd opgezogen door de Engelse acid house-scene en de eerste platen uit Detroit, de bakermat van techno. “We hoorden al die fantastische platen op Transmat en andere labels uit Detroit en we wilden in eerste instantie een platenfirma zijn voor elektronische dansmuziek. We wilden muziek uitbrengen waar de mensen in de clubs van uit hun bol gingen. Toen we voor het eerst iets van LFO hoorden, waren we verkocht”, zegt Beckett, die ontkent dat de naam Warp iets met Star Trek (“Warp speed, mister Solo!”) te naken heeft. “Warp staat voot Weird And Radical Projects.”
Of er zoiets is als een typische Warp-sound, weet Beckett niet. “Warp-muziek moet grenzen verleggen. We zoeken artiesten die onvergelijkbare muziek maken. Onze eerste releases werden gekenmerkt door zware bassen en bonkige percussie, maar ook die tijden zijn voorbij. Het gaat ons, ongeacht de stijlvorm, om artiesten die met kop en schouders boven de massa uitsteken, in plaats van artiesten die de massa volgen. Wat dat betreft ben ik nog steeds erg blij met The Aphex Twin omdat hij zijn eigen ding doet en het hem een zorg zal zijn wat men er van vindt. Dat geldt ook voor Squarepusher, waarover men denkt dat hij jungle maakt, maar hij gebruikt slechts elementen uit deze stijl om zijn eigen muzikale richting te bepalen.”
De eerste Warp-plaat was Track With No Name van The Forgemasters, een heus verzamelaarsobject inmiddels. Zeventig singles en vijftig albums volgden, waaronder baanbrekend en invloedrijk werk van The Aphex Twin, LFO, Autechre en Sabres Of Paradise; de best verkopende acts uit de Warp-catalogus. De complexe, veelgelaagde en niet zelden abstracte klanken van Autechre en The Aphex Twin, of het eclectisme van The Black Dog of Jake Slazenger is niet altijd even makkelijk te verteren, maar anderzijds brengt Warp ook platen uit van gezellig wegdansende acts als Nightmares On Wax. “Je kunt best wel dansen op Warp-muziek, maar het is geen typische club-sound. Warp beslaat inmiddels een breed terrein met zeer uiteenlopende artiesten die allemaal iets specifieks eigens hebben”, stelt Beckett, wiens firma voor Britse begrippen tamelijk internationaal gericht is. “We hebben Richie Hawtin uit Canada gecontracteerd, Drexciya uit Detroit en Speedy J uit Rotterdam. Artiesten uit alle windstreken passen op Warp, zolang de muziek maar interessant is.”
De Limburger, juli 2006.