Tien minuten met Lou Reed (1997)

Lou Reed praat langzaam en zacht. Hij is nauwelijks verstaanbaar via een slechte telefoonverbinding met zijn kantoor in New York, waar de legendarische zanger en tekstschrijver nog snel even wat promotie doet voor zijn optreden van morgen op het Crossing Border festival in het Haagse Congresgebouw.
Foto © Michel Linssen

Hij zal er voorlezen uit eigen werk en heeft daarvoor 75 minuten tijd bedongen. ,,Want waarom zou ik helemaal naar Nederland komen om twintig minuten te vullen. Als een uur te veel is, als mensen in slaap vallen, zien we wel weer verder", grinnikt hij minzaam.
Van het Crossing Border Festival had hij gehoord dat het ‘fun’ was. ,,Bepaald geen standaard festival omdat muzikanten en schrijvers er elkaar ontmoeten en die opzet is perfect voor mij. Voor zover ik weet, hebben we niet van dit soort festivals in Amerika. In de Newyorkse club The Bottom Line zijn soms avonden onder de naam ‘Songwriters on writing’, waar ik een keer met Luka Bloom heb opgetreden, terwijl soortgelijke dingen ook wel eens in de Knitting Factory (befaamd podium voor avantgarde en jazz – EQ) georganiseerd worden".
Lou Reed vertelt dat hij de laatste jaren steeds vaker lezingen geeft, zoals eerder dit jaar in Parijs en Venetië. Hij zegt zich comfortabel te voelen in die rol en herrinert zich zijn eerste lezing in Nederland een paar jaar geleden in de Beurs van Berlage in Amsterdam. Opvallend was destijds hoe geconcentreerd het publiek was. ,,Dat ben ik ook op mijn teksten. We zijn daar voor dezelfde reden, het publiek en ik. Ik probeer te communiceren zonder barricades en zaken die de aandacht kunnen afleiden zoals bij een rockconcert. Het is heel direct als je alleen maar tekst doet, maar het is dan ook bedoeld voor mensen die hier specifiek voor komen. Ik vind overigens een lezing even leuk om te doen als een concert", zegt Reed die de tijd volpraat met gemeenplaatsen.

Festivalorganisator Louis Behre had Lou Reed een optreden van veertig minuten met een pauze voorgesteld, maar Reed wilde niet voor minder dan een uur en een kwartier komen. ,,Voor sommige mensen is een uur een eeuwigheid, maar als het publiek het verlangen heeft om mij te horen dan moet ik het ook zo veel mogelijk kunnen geven. Natuurlijk vergt dat veel concentratie van het publiek, zeker als Engels niet hun eerste taal is. In Parijs hadden ze een boekje gemaakt met vertalingen. Ik weet niet of zo’n vertaling even goed is als het originele werk, want ik kan het niet lezen.. Ik probeer wel altijd, voor zover dat in mijn macht ligt, om voor goede vertalers te zorgen. In Parijs zag ik overigens niemand het boekje raadplegen. Of het publiek daar uit louter hardcore-fans bestond? Ik denk het wel, wie zou er anders naar mij komen luisteren?".
Lou Reed zal tijdens zijn marathon-optreden in Den Haag naast songteksten, verzameld in de bundel Between Thought And Expression: The Selected Lyrics Of Lou Reed (Viking Press, 1992), de tekst voordragen die hij schreef voor The Time Locker, het muziektheaterstuk van Robert Wilson dat eerder dit jaar in de Stopera te zien was. ,,De samenwerking met Wilson was een van de beste dingen die ik ooit gedaan heb, heel inspirerend", zegt Reed over het stuk dat gebaseerd is op The Time Machine van H.G. Wells. ,,Ik ben gefascineerd door tijd, maar de mogelijkheid van het reizen door de tijd interesseert me niet", stelt de zanger die toegeeft al jaren rond te lopen met plannen voor een boek. ,,Ja, proza, maar dat roep ik al zo lang. God only knows…". Lou Reed is nog midden in een betoog als zijn secretaresse het gesprek onderbreekt met de mededeling dat er tien minuten verstreken zijn. Meer tijd heeft Reed nu niet. Gelukkig heeft hij in Den Haag een eeuwigheid tot zijn beschikking.

Haagsche Courant
September 1997