Spunk is niet kinderachtig (2004)

Ze zijn jong, stoer en zelfbewust. De redacteuren van het online jongerenmagazine Spunk (Engels voor pit, moed, lef) bekijken de wereld vanuit het standpunt van hun generatie. Met columns, verhalen, reisverslagen, recensies en weblogs is www.spunk.nl een broedplaats van talent met journalistieke en literaire aspiraties.[img_assist|nid=212|title=Renske de Greef|desc=Foto G.B. Ruitenbeek|link=none|align=right|width=150|height=209]

Veel websites voor jongeren worden gemaakt door ouderen die denken te weten wat hip en cool is. De toon waarop tieners doorgaans worden aangesproken is dan niet zelden neerbuigend. Spunk is anders, Spunk laat kinderen zelf denken en Spunk is vooral niet kinderachtig. Het is volwassen op een manier zoals kids dat tegenwoordig al vroeg zijn. Actief sinds 2001, is Spunk sinds vorig jaar een aan NRC Handelsblad verbonden website dat maandelijks zo’n 140.000 bezoekers telt.
Het succes van Spunk was voor de Amsterdamse uitgeverij Vassallucci aanleiding voor een reeks boeken. Voor oudere lezers is het even wennen, die Spunk-schrijvers. Neem nu Renske de Greef (20). Haar openhartigheid en gebrek aan gêne, haar schijnbaar verloren onschuld en haar stoer zelfverzekerde kennis van zaken en visie op seks, liefde en relaties zijn opmerkelijk wijs. En daarbij schrijft zij met een flair waar menig ervaren columnist jaloers op mag zijn. Als het jongere zusje van Heleen van Royen geeft zij haar mening over triootjes, lesbiliefde, penisnijd en beffen. De gewoonste zaken van de wereld voor tieners blijkbaar.
Maar in haar geestige columns, verzameld in Lust (liefde, sex & Bambihertjes is De Greef nergens banaal of plat. Zij noemt de dingen bij de naam en geeft commentaar op vraagstukken die bij tieners leven. Want aangestoken door ranzige televisieprogramma’s en internetporno denken tieners vaak dat alles kan en vooral dat alles moet op seksueel gebied. Zo niet Renske de Greef. Hoewel zij er lustig op los experimenteert, laat zij zich niet leiden door de dwingerige waan van de dag. Een orgie is niets voor haar, van anale seks wil zij niets weten en vieze praatjes in bed stoten haar af. De Greef schrijft doordacht en het feit dat ze Michel Houellebecq aanhaalt naar aanleiding van een in Thailand bijgewoonde seksshow spreekt boekdelen over haar eruditie.

Raoul de Jong (20) heeft als auteur nog veel te leren. Zijn Stinknegers (ontdekkingsreis door Afrika) bevat veel herhalingen en een pover uitgewerkte visie. Het uitgangspunt is aardig: Nederlandse jongen gaat drie maanden in z’n uppie op reis door West-Afrika, ziet zijn vooroordelen bevestigd om uiteindelijk toch met een veranderd beeld terug te keren. Maar de cultuurshock is wel groot. Zijn belevenissen zijn vermakelijk, maar hij verliest zich te vaak in voor de hand liggende vergelijkingen. Hannah Buenting (19) stuitert door het leven. Zij heeft ADHD. Haar grootste gave is dat zij alles tegelijkertijd kan, merkt zij met zelfspot op. Hannah lacht, schreeuwt, huilt. Zij is Alle Dagen Heel Druk, zoals de stoornis ook wel populair genoemd wordt.
In Hieper (up en down met ADHD) schrijft zij Kees van Kooten-achtige stukjes over haar leven met de stoornis die zij namen geeft als Meneertje Haast en Meneertje Tering Ongeduld. Hieper is afwisselend grappig, beklemmend, troostend maar ook vertederend als Buenting schrijft over de onrust in haar hoofd, vergeetachtigheid, liefde, en de afstompende invloed die haar medicijnen hebben.
Het knappe van Buentings proza, is dat het op een welhaast terloopse wijze het ADHD-gevoel weet over te brengen. Daarmee is het zonder meer een indrukwekkend debuut.

Renske de Greef: Lust, Raoul de Jong: Stinknegers en Hannah Buenting: Hieper zijn verschenen bij Vassallucci en kosten elk € 10.

www.spunk.nl

Haagsche Courant, november 2004