Jello Biafra bijt van zich af. Sinds de zanger en tekstschrijver van de Amerikaanse politieke punkband Dead Kennedys het voornaamste doelwit geworden is van de als de ‘Washington wives’ bekend staande groep fatsoensrakkers onder leiding van Tipper Gore, gaat hij nog harder te keer.
Jello Biafra (echte naam Eric Boucher) ageert tegen religeus en ulttra-rechts in zijn land. Hij ziet een nieuwe McCarty-tijdperk opdoemen. in 1981 waarschuwde op de mini-elpee In God We Trust, Inc. al voor de moral majority. En als een roepende in de woestijn doet hij dat op de nieuwe Dead Kennedys-elpee Bedtime For Democracy opnieuw.
Vorig jaar deed een brave, oerdegelijke Amerikaanse huisvrouw Biafra een proces aan, omdat ze de bij de voorlaatste Kennedys-elpee Frankenchrist gevoegde poster niet geschikt vond voor haar tienerzoon. ‘Pornografisch’ heette de reproductie van het schilderij Landscape 20 – Where Are We Coming From van de Zwitserse schilder Giger, een kunstenaar die in 1980 nog een Oscar kreeg voor zijn design-werk aan de film Alien. Sindsdien is er een ware kruistocht gaande tegen Biafra en de zijnen. Geen wonder dat Bedtime For Democracy in het teken staat van censuur en vrijheid van meningsuiting, want in het zich nog voortslepende proces beroept Biafra zich op het eerste artikel van de Amerikaanse grondwet. Bij de plaat zit een twaalf pagina’s tellende krant gevoegd met een uitvoerig verhaal over kunstvormen die het in het hedendaagse Amerika te stellen hebben met verkapte vormen van censuur. Volgens Biafra voeren religieus-getinte groeperingen en de PMRC (Parents Music Resource Center) een ‘smerige oorlog’ tegen alles wat hen niet zint.
Frankenchrist bevat maar liefst vierentwintig titels. Biafra heeft een heleboel onderwerpen te behandelen en hoewel de nummers steeds korter worden, zijn ze wel veel meer tekst gaan bevatten. De onderwerpen variëren van de muziekindustrie in Fleshdunce, gifbelten onder woonwijken in Cesspool In Eden, tot blindstarende, cultvormende neo-punks in zulke instante Dead Kennedys-klassiekers als Anarchy For Sale en Chickenshit Conformist (The joy and hope of an alternative has become its own cliché, a hairstyle’s not a lifestyle). Ronald Reagan krijgt er van langs in Gone With My Wind en de oorloghitserij in films als Rambo en Iron Eagle, die jongeren lekker willen maken voor een baan in het leger, in Rambozo The Clown (‘War is sexy, war is fun, any kid can conquer Libya, just steal a fighter plane’). Het is een vlijmscherpe plaat, waarin de groep hardcore punk afwisselt met cabareteske wendingen en abrupte stops. Bedtime For Democracy is ontegenzeggelijk een belangrijke plaay, maar de Dead Kennedys zullen wel weer voor eigen parochie preken terwijl de ‘Washington wives’ en tv-evangelisten als Pat Robertson meer steun en macht krijgen. Voor wie luisteren wil. Nu kan het nog.
Dead Kennedys: Bedtime For Democracy (Alternative Tentacles VIRUS50)
Haagsche Courant, januari 1987