The Idiot (RCA 1977)

Iedereen houdt van Iggy. Hij is van ons. Good old Iggy! De perfecte gast voor menig talkshow. Wat een mooie verhalen. Och, de romantiek en de heroin-chic. Nick Kent, eat your heart out! Er schiet me een song van The Rolling Stones te binnen; Respectable. Dat is Iggy geworden, hij is al jaren fatsoenlijk. Wat een grap! In 1976 was het wel anders. Niemand wilde hem nog kennen. Behalve dan David Bowie, die (Z)Iggy zo vaak als onuitputtelijke bron van inspiratie nodig had als hij om een idee verlegen was. The Stooges waren finito en Jim Osterberg was het spook van Sunset Boulevard geworden – totdat Bowie langs kwam met een demo van Sister Midnight. Of Iggy er oren naar had en het wilde opnemen met Bowie als producer. Pop had geen keus, hij was letterlijk down and out in LA. Even later arriveerde het duo snowblind in Parijs, na afloop van Bowie’s Station to Station-tour, om aan de opnamen van Iggy’s eerste soloalbum te beginnen. Het resultaat, The Idiot, genoemd naar de roman van Dostojevski, is duister, kaal, claustrofobisch en zo komisch dat het lachen je vergaat. De experimenten met compressietechnieken, met drummachines en industriële geluiden die Bowie op The Idiot toepaste waren een voorstudie voor de productie van Low. Maar genoeg gelul, want The Idiot is zoveel beter dan Lust For Life, de single en het album waarmee Pop een luttele zes maanden later zou doorbreken. “All onboard for fun time”, declameert Iggy uitnodigend. Pret? Dat valt nog te bezien, maar op een reisje gaan we beslist en we vertrekken op een onheilspellend tijdstip met de metalen funk van Sister Midnight. Het nachtleven lonkt, maar de disco waar Nightclubbing zich afspeelt moet door Dante ontworpen zijn. “We learn dances, brand new dances … Oh, isn’t it wild”, zingt Pop volkomen lusteloos. Uitgaan omdat het moet, omdat we niet anders kunnen – tot we er bij neervallen. En dat alles op een mechanische Gary Glitter-beat. The Idiot gaat niet zozeer over verveling als over nihilisme. Tot op het bot. The Idiot is seks, drugs, maar geen rock ’n roll. The Idiot is post-rock avant la lettre, een mix van teutonische krautrock, spierwitte machinefunk en het soort enge geluiden, zoals de slepende, sirene-achtige intro van Mass Production, waar Throbbing Gristle patent op had. In deze troosteloze wildernis van staal en plastic, waarin hij in Dum Dum Boys herinneringen ophaalt aan de Stooges, wordt Iggy verliefd op een onbereikbare China Girl. Hij weet dat het zinloos is. Zij fluistert troostend sh-sh-shhh in zijn oor en hij verwoordt zijn wanhoop met een pathetiek die alleen maar gerelativeerd kan worden met humor: “I’ll give you television… I’ll give you men who want to rule the world”. Iggy Pop zou zijn lust for life terugvinden, hij zou fatsoenlijk worden en een vriend van ons allemaal, maar een plaat als The Idiot zou hij nooit meer maken.