Hooverphonic schoof de samplers en andere digitale machines opzij om aan de slag te gaan met oude, analoge instrumenten. Op zoek naar die magische sixties-sound.[img_assist|nid=219|title=Hooverphonic|desc=Foto © Kris Dewitte|link=none|align=none|width=600|height=408]
Met mellotrons en Farfisa-orgeltjes sloeg het Belgische trio een nieuwe weg in op het album The President of the LSD Golf Club. Aan bassist, componist en producer Allex Callier de vraag of Hooverphonic ook aan de paddo’s en acid is gegaan. “Nou nee, ik ben nogal een controle freak, maar ik hou wel van een joint of een glas wijn”.
Het nieuwe geluid van de internationaal hoog aangeschreven band, die naast Callier bestaat uit zangeres Geike Arnaert en gitarist Raymond Geerts, is dan ook geen doorgetripte freak-out geworden. De dreampop van het trio is eerder warmer en organischer gaan klinken terwijl de invloeden uit de jaren zestig doorklinken in het instrumentarium.
Opvallend is het zoevend, zwevende geluid van de mellotron, een geluid dat vooral de oudere muziekliefhebber onmiddelijk transporteert naar de tijden van Nights In White Satin van de Moody Blues. “Ja, of Strawberry Fields Forever van The Beatles en 2000 Light Years From Home van de Rolling Stones. Mijn favoriete retro-songs”, mijmert Callier. “Wat me zo boeit aan de mellotron is dat het altijd een beetje vals klinkt. Dat maakt het zo mooi”. Het nieuwe Hooverphonic-album, genoemd naar een bizar verhaal dat een taxichauffeur in San Francisco ooit aan Callier vertelde, klinkt licht psychedelisch maar is uiteindelijk onmiddelijk herkenbaar als een Hooverphonic-plaat. De Belgen, bekend van hits als Mad About You, weten als geen ander om liedjes te schrijven die een filmische sfeer hebben. “Die sfeer is ons watermerk”, weet Callier. “Wat het geheim van Hooverphonic is? Dat we alle drie een brede smaak hebben en dat we evengoed ontroerd kunnen worden door Gram Parsons, Nirvana of Erik Satie. Een volgende plaat kan extreem elektronisch worden of geheel akoestisch. Er zijn geen beperkingen. Ik zou graag nog eens een melancholische countryplaat willen maken”.
AD Haagsche Courant
november 2007