Het is vier uur ’s middags wanneer vermoeide zakenlui de bar van het Amsterdamse Hilton Hotel binnendruppelen voor een drankje en een bitterbal. Met de Financial Times onder de arm geklemd zoeken ze een plekje. Even later stapt Queen Latifah geeuwend de rustieke bar in. Spaarzaam gekleed in een kamerjas en met een leip hoedje op haar kogelronde hoofd, ploft de zangeres neer in een vetlederen leunstoel.
“Latifah is Arabisch voor breekbaar”, vertelt de koningin van de hip hop. Ze ziet er niet bepaald uit als een breekbaar poppetje, de uit de kluiten gewassen vrouw staat haar mannetje. Queen Latifah is een van de weinige vrouwen die succesvol is in de door mannen gedomineerde wereld van de hip hop waar artiesten als 2 Live Crew en Tone Loc succes hebben met niets verhullende seksistische raps. “Zo lang ze het niet over mij hebben, kan me dat niets schelen”, stelt Latifah om er vervolgens het meest gebruikte stopzinnetje van de rappers, d’ya know what I’m saying?, aan toe te voegen. Nee, we snappen niet echt wat ze daarmee bedoelt. Voelt ze zich als vrouw niet beledigd door raps als Me So Horny en Wild Thing? “Ik let niet op die meisjes die ze in die videoclips tonen, maar ik denk wel dat de jonge dames wat meer respect voor zichzelf moeten hebben en zich zodanig moeten gedragen dat de jongens hun dirty mind opgeven”.
“Yeah, girls going platinum”, zegt de Amerikaanse opgetogen op de vraag of vrouwen tegen-woordig meer vaste voet aan de grond krijgen in de ooit zo door mannen gedomineerde hip hop-scene. “Daar is geen stoppen aan, kijk maar naar Salt ‘N Pepa en Monie Love (die op Latifah’s lp All Hail the Queen te horen is in Ladies First – EQ). Kijk, vrouwen zijn vanaf het begin actief geweest in hip hop, maar er waren altijd meer mannen. Het publiek staat er nu gelukkig ook voor open en er wordt geen verschil meer gemaakt zolang de muziek maar goed is”.
Het succesverhaal van Queen Latifah begon in 1987 toen ze op school met twee vriendinnen een trio vormde waarin Latifah als ‘human beatbox’ dienst deed. In die tijd leerde ze ook DJ Mark the 45 King kennen, die als producer zo’n belangrijke rol zou spelen op haar eind vorig jaar verschenen All Hail The Queen. Het is een tamelijk optimistische en zeer toegankelijke plaat met een grote diversiteit aan stijlen. Geen hardcore hip hop, maar een vrolijke, bonte mix van rap, house, reggae en funk maakt All Hail The Queen tot zo’n milde en beminnelijke plaat. Het gebruik van samples is hier fris, met flarden Sly Stone, Cameo, The The, Isaac Hayes en veel reggae. Aan Queen Latifah’s succesvolle debuutalbum werkten overigens een aantal hip hop-kopstukken mee, zoals De La Soul DJ Mark-the 45 King en de producers Prince Paul (Stetsasonic) en KRS One (Boogie Down Productions).
“Het is één grote familie in de hip hop. Iedereen kent elkaar en biedt de helpende hand op elkaars platen. De La Soul zijn mijn kinderen, ze noemen me mama (De La Soul is samen met Latifah te horen in Mama Gave Birth To The Soul Children‘- EQ), net als de Jungle Brothers. Met KRS One heb ik een ruilhandeltje gedaan. Hij was bezig de lp Silent Assasin van Sly & Robbie te produceren en vroeg mij iets te rappen voor die plaat en in ruil daarvoor heeft hij aan mijn plaat gewerkt”.
Hoe vrolijk en dansbaar Queen’s Latifah’s sound ook is, er valt in haar raps wel degelijk een serieuze ondertoon te bespeuren, maar een vast thema heeft ze niet voor haar rijmpjes. “Alles wat me te binnen schiet kan ik gebruiken. Meestal gaan de raps over mijzelf, maar ik heb het ook over drugs, Zuid-Afrika en daklozen. Wat ik over wil brengen is positivisme. Ik ben niet zo’n rapper met een boodschap, zoals KRS One of Public Enemy. Soms maak ik een rap over iets wat me dwarszit, maar de enige boodschap is ‘denk positief, blijf sterk en do the right thing’. Nee, ik ben niet uitgesproken politiek bezig, dat is niet mijn stijl.”
We praten verder over de radicaal politieke hip-hop-acts. De confronterende rap crews als NWA (Niggers With Attitude) en Public Enemy, die de conservatieve blanken angst aanjagen met hun militante houding. NWA kreeg in Amerika naar aanleiding van het nummer Fuck The Police de speciale aandacht van de FBI, terwijl Public Enemy’s spreekbuis Professor Griff het aan de stok kreeg met joodse organisaties nadat hij zich wat ongelukkig had uitgelaten in een interview. De nieuwe single Welcome To The Terrordome van Public Enemy zorgt voor weer een controverse wegens vermeend antisemitisme, met als resultaat dat de komende Europese tournee van Public Enemy gevaar loopt. In Engeland wil men de concerten verbieden en in Nederland weigerde Sportpaleis Ahoy de groep uit angst voor geweld. De Arnhemse Rijnhal, waar doorgaans risicogroepen uit de hardrock worden neergezet, is nu de lokatie voor het optreden op 10 april. Is de blanke angst voor rap gerechtvaardigd?
“Het millitantisme wordt ons opgedrongen,” zegt Latifah defensief, wijzend op de problemen die er met name in Amerika nog steeds zijn tussen zwart en blank. “Blanke mensen hoeven zich niet bang te voelen, maar ze moeten wel de realiteit onder ogen zien. Als de blanken de problemen niet willen zien en zich opsluiten in hun huizen in de buitenwijken, dan sluiten ze de ogen voor de problemen in hun land. Wie zich bedreigd voelt, heeft blijkbaar zijn steentje niet bijgedragen tot de oplossing van de problematiek. Blanken denken ook dat hip hop muziek van en voor de zwarten is en ze schrikken zich dood als ze zich realiseren dat het hun kinderen zijn die de platen kopen. En dan lezen ze in de verkeerde kranten verhalen over geweld en drugs, terwijl wij de enige muzikanten zijn die een positieve boodschap verspreiden. Wij blijven communiceren met de kids op straat . D’ya know what I’m saying?”
De Gelderlander, 1989.