Bloem: “De muziek komt uit mijn lijf”. (1998)

Bloem praat zoals ze zingt. Alsof ze de woorden net ontdekt. Uit haar mond klinkt taal als een spel van klanken en kleuren. Bloem de Wilde de Ligny, zoals de zangeres uit Haarlem voluit heet, zou graag taalwetenschappen gaan studeren, maar vooralsnog schrijft ze wonderbaarlijke liedjes over de zee.

Foto © Michel Linssen

Bloem praat zoals ze zingt. Alsof ze de woorden net ontdekt. Uit haar mond klinkt taal als een spel van klanken en kleuren. Bloem de Wilde de Ligny, zoals de zangeres uit Haarlem voluit heet, zou graag taalwetenschappen gaan studeren, maar vooralsnog schrijft ze wonderbaarlijke liedjes over de zee.

Foto © Michel Linssen

Bloem was 17 lentes jong toen ze twee jaar geleden haar opwachting maakte op Crossing Border. Met rare liedjes en bizarre verhaaltjes, met een gitaar genaamd Gerard en een zilver geschminkt gezicht, wist ze menig hart te stelen. Inmiddels 20 jaar oud, keert Bloem de Wilde de Ligny, zoals ze voluit heet, terug naar het festival waar ze zulke goede herinneringen aan heeft. Ze baalt dat Tricky heeft afgezegd. De astmatische rapper had ze graag eens aan het werk gezien, niet in de laatste plaats omdat diens toetsenspeler Pete Briquette haar cd Zink produceerde. Dat album werd eerder dit jaar in Londen opgenomen en is een plaat die de vooruit gesnelde reputatie van Bloem als een volkomen uniek artiest helemaal waarmaakt. In de wondere wereld van Bloem is plaats voor verstilde liedjes met akoestische gitaren en voor adembenemende trip hop-avonturen.

Stem en muziek verwijzen, onbedoeld, naar artiesten als Lamb, Lene Lovich, Ruby en Kristin Hersh, maar haar grootste held is Robert Wyatt – ook een artiest die wordt aangetrokken door de zee. Hoewel ze met Björk wordt vergeleken, heeft Bloem als muzikant én fenomeen voldoende oorspronkelijkheid om op haar eigen kwaliteiten beoordeeld te mogen worden. Bloem de Ligny, zoals ze als artiest wil worden genoemd, praat zoals ze zingt. Soms lijkt het alsof ze elk woord voor het eerst ontdekt. Intonatie, klemtonen, timbre; taal klinkt als een kleurrijk spel uit haar mond. Kinderlijke verwondering en volwassen wijsheid volgen elkaar welhaast per zin af. Het ene moment is Bloem een meisje van vier, het andere moment een bedachtzame vrouw met levenservaring. School heeft ze niet afgemaakt, een kwestie van keuzes maken vertelt ze. “Mijn ego wilde dat papiertje om te kunnen zeggen ‘ik heb gymnasium’, maar eigenlijk boeide het me helemaal niet. Ik wilde algemene taalwetenschappen studeren, taal vind ik leuk. Misschien komt het er ooit nog eens van als ik de muziek niet meer leuk vind.”

Ondanks haar jeugdige leeftijd heeft Bloem de Ligny al een heel leven achter de rug. Als kind van gescheiden ouders was ze al vroeg zelfstandig. Met enige verbazing in haar stem, meldt ze dat zij al 20 is. Volwassen? “Ja en nee. Ik kon al heel vroeg voor mezelf zorgen. Toen ik vier was stond ik ‘s ochtends zelf op om ontbijt te maken voor mijn moeder. Ik speelde vaak alleen en als ik met vriendinnetjes was, dan speelde ik altijd heksje of elfje. Ook speelde ik graag alleen in het bos en dan ging ik beesten vangen, ik was dol op rupsen en spinnen, torren en wormen. Ik schreef ook op jonge leeftijd al verhalen. Mijn eerste verhaal ging over een kat genaamd George – ik wilde dat ik zelf zo heette, want George vond ik een toffe naam.”

“Ja, ik was al vrij snel erg op mezelf, maar ik kan nog steeds met kinderlijke onbevangenheid naar iets kijken. Dat je je over iets kunt verwonderen, ik ben blij dat ik dat nog kan. Maar ik denk niet dat mijn muziek kinderlijk is, misschien in die zin dat ik alles vers en puur probeer te benaderen. Zink is niet gemaakt vanuit een grote muzikale kennis, maar vanuit hoe ik het leven ervaar. De muziek komt uit mijn lijf. Ik hou van vorm en geluidjes. De baslijn uit het titelnummer van Zink is als een golfslag”, zegt Bloem als ze op een golvende tatoeage op haar arm wijst. “Dit is Zink, zo klinkt het”, lacht ze terwijl haar groene ogen stralen van plezier. In Zink, het liedje en de rest van de plaat, schept Bloem een wereld onder water die bevolkt wordt door de meest wonderlijke mensen en dieren. Zink staat voor de zee, Bloems geliefde universum.

Het opmerkelijkste liedje op Zink is Pink Serenity, dat de cd afsluit. Alleen begeleid door een akoestische gitaar sist, gromt, fluistert en brult Bloem. “Als ik dat nummer zing, geef ik me helemaal en ga ik open, terwijl andere liedjes meer in me zitten. Ik kan niet naar Pink Serenity luisteren, het is zo naakt en persoonlijk dat het me verlegen maakt. Het is overigens niet zo belangrijk om precies te weten waar dat liedje over gaat, net als alle andere nummers trouwens. Ik ben iemand van uitersten. Als ik iets voel, voel ik dat heel heftig. Als ik gelukkig ben, ben ik dat met iedere cel in mijn lijf. Als ik verdrietig ben, doet mijn hele lichaam pijn. Woorden in de letterlijke zin van de betekenis, volstaan voor mij nooit in een liedje. Ik wil in mijn teksten dieper gaan, mezelf confronteren met waarheden die ik anders niet onder ogen zou zien.”

Haagsche Courant, oktober 1998

PS.
Waar is Bloem gebleven? Zink kreeg namelijk geen vervolg. Bloem ging studeren. Niet taalwetenschappen, maar kunst aan academies in Rotterdam en Londen, haar huidige woonplaats. Ze noemt zich tegenwoordig Sefarina Ouistiti. In 2005 speelde ze in Engeland met de band Polichinelle en het jaar daarop maakte ze met Ties van der Linden (Ulanbator) onder de naam Fono & Sefarina het album Bathtub.

www.myspace.com/serafinaouistiti