Op een winderige zomerse dag ergens op een dak in de Amsterdamse binnenstad komt Black Francis half overeind uit zijn klapstoeltje om wilde bewegingen met zijn armen te maken, alsof hij een gitaar bespeelt. “Wrrraaagghhh!”, schreeuwt hij. “Rock ‘n’ roll, weet je wel!”
Foto © Michel Linssen
Op een winderige zomerse dag ergens op een dak in de Amsterdamse binnenstad komt Black Francis half overeind uit zijn klapstoeltje om wilde bewegingen met zijn armen te maken, alsof hij een gitaar bespeelt. “Wrrraaagghhh!”, schreeuwt hij. “Rock ‘n’ roll, weet je wel!”
Foto © Michel Linssen
“Daar moet je niet te veel over ouwekleppen. Rockmuziek moet je niet analyseren. Het gebeurt gewoon. De muziek van de Pixies ontstaat uit het experimenteren met doodgewone akkoorden. De teksten verzin ik meestal pas later. Omdat er nu eenmaal een paar tekstregels bij moeten. Het heeft geen betekenis en zeker geen diepere. Teksten moeten gewoon lekker cool klinken, da’s alles.” Maar Black Francis is nog niet klaar. “Het is gewoon rock ‘n’ roll. Per definitie, zou ik eraan willen toevoegen. Gitaar, bas, drums, zang. Liedjes van rond de drie minuten. Niets bijzonders. We maken van de zelfde middelen gebruik als iedereen, of het nu The Beatles zijn of Front 242 of Kylie Minogue.”
Charles Michael Kitteridge Thompson IV, beter bekend als Black Francis, zanger, gitarist en onbetwiste leider van de Amerikaanse rockband de Pixies, is en blijft een bescheiden, ‘gewone’ jongen. Hij is in verlegenheid te brengen met vragen over de inhoud van zijn muziek, maar hij is ook trots op het succes van zijn groep. Niet ten onrechte. Luister maar naar Bossanova, de derde volwaardige Pixies-lp na het minidebuut Come On Pilgrim uit 1987. Bossanova is hun meest samenhangende album tot dusver.
“Er is geen concept op deze plaat, dacht ik”, zegt Thompson. “Maar vertel maar wat je denkt dat het is. Misschien ben ik er onbewust nog niet achter.”
Okay Charlie, Bossanova barst van de verwijzingen naar ruimtereizen en reizen in de tijd (Allison), UFO’s, ‘close encounters’ al dan niet van de ‘third kind’ (The Happening) en andere songs gaan over een bepaald gevoel van verloren zijn, dwalen in de gedachten en vragen over de zin van het bestaan (All Over The World). Verder spelen de oerelementen – aarde, vuur, water, lucht – een belangrijke rol (Dig For Fire). Nou jij weer!
Hij glimlacht en zijn pretoogjes glinsteren. Terwijl de wind boven Amsterdam een stormachtige vlucht neemt, spookt het even dreinende als dreigende Stormy Weather door mijn hoofd. Black Francis denkt er het zijne van en stelt nuchter: “Kijk, we plannen nooit iets thematisch voor een plaat. Ik schrijf een aantal songs en daarmee basta. Maar toen we met producer Gil Norton de plaat opnamen, gooiden we steeds maar weer met de woorden ‘surf’ en ‘sci-fi’. Van invloed was een radioprogramma uit Las Vegas, The Bill Goodman Show, dat ik bij toeval hoorde toen ik in de auto met mijn vriendin van Boston naar Los Angeles reed. In dat programma bellen mensen op met maffe verhalen over UFO’s en aliens. Thrashcultuur. Prachtig, allemaal onzin natuurlijk, maar prachtig. Daar schreef ik het nummer The Happening over. Ik vroeg me af hoe het zou zijn als er echt een UFO zou landen op de Strip in Vegas. Ik heb nooit een vliegende schotel gezien, maar in mijn familie gaan wel van die verhalen. Hoewel, ik schijn er één gezien te hebben, maar toen was ik pas drie maanden oud. Het was op klaarlichte dag en die UFO ging vlak over ons huis heen in Nebraska. Ik was geschokt toen mijn moeder me er later nog eens over vertelde.”
Bossanova – voor lp-titels kiest Thompson altijd een woord uit een tekst en in dit geval uit het nummer Hang Wire (‘every morning and every day I’ll bossanova with ya) – is alweer een opwindende Pixies-lp. De inmiddels karakteristieke sound van het kwartet bestaat uit simpele, maar ongewoon uitgewerkte thema’s met rauwe gitaarriffjes, intrigerende en schijnbaar onbetekenende teksten met een maniakale voordracht. Een logisch vervolg op het vorig jaar verschenen Doolittle derhalve. Bossanova is ook een krachtig antwoord op de mini-lp Pod van The Breeders, het hobbybandje van Pixies-bassiste Kim Deal. Over The Breeders laat Thompson zich niet uit. “Ik heb die plaat maar één keer gehoord en kan en wil er niets over zeggen.” Maar na de eerdere bijdragen van Deal op Surfer Rosa (de publieksfavoriet Gigantic) en Doolittle (het spookachtige Silver), is haar inbreng op Bossanova nihil. “Er is voor Kim geen ruimte om songs aan de Pixies te slijten. De Pixies is mijn band en daar voel ik me helemaal niet schuldig over.”
Haagsche Courant, augustus 1990