Vic Chesnutt is dood. De Amerikaanse singer-songwriter overleed op 25 december 2009. Eerder die dag maakte zijn platenlabel Constellation Records bekend dat hij in coma lag. Naar aanleiding van de ziekenhuisopname schreef Chesnutts vriendin Kristen Hirsch op haar twitterpagina dat het “wederom” een zelfmoordpoging betrof. Vic Chesnutt werd 45 jaar. Lees hieronder het interview dat ik in 2007 met hem had naar aanleiding van zijn optreden op Crossing Border.
“Als ik op tournee ben neem ik niet zoveel boeken mee. Ik heb nu een bloemlezing Amerikaanse poëzie bij me. Die bevat alles wat ik nodig heb. Van Walt Whitman tot de beats. Deze bundel lees ik waarschijnlijk al voor de dertigste keer. I love poetry”, zegt de Amerikaanse singer-songwriter Vic Chesnutt.
“Ik lees ook graag romans, historische biografieën, politieke verhandelingen en essays over economie. Wat betreft fictie hou ik erg van Cormac McCarthy. Suttree en Blood Meridian zijn mijn favorieten. Ik vind het mooi wanneer Cormac over het zuiden schrijft.” Chesnutt, geboren in Florida in 1964 maar sinds jaar en dag woonachtig in Georgia, herkent veel in het werk van de vermaarde auteur. “De manier waarop McCarthy landschappen beschrijft laat mijn voorstellingsvermogen volstromen en overlopen. Zijn laatste roman, The Road, is ontstellend én prachtig.” Dat het een het ander niet uitsluit, is ook van toepassing op de liedjes van Chesnutt. Zijn unieke geluid is geworteld in folkmuziek, expressieve poëzie en de cultuur van het diepe zuiden van de VS. Chesnutt, die sinds 1983 in een rolstoel zit als gevolg van een auto-ongeluk, is een cultheld. Zijn songs werden opgenomen door R.E.M., Madonna en Smashing Pumpkins. Na zijn ongeluk heeft de zanger en gitarist een rijk, idiosyncratisch oeuvre opgebouwd met in eerste instantie autobiografische songs over drank, drugs en suïcidale gemoedstoestanden.
De laatste jaren heeft hij zich ontwikkeld tot een componist van kleine, intieme vertellingen met een licht filosofische inslag. Het geschreven woord boeit hem. “Poëzie en literatuur inspireren mij op verschillende manieren. Een plotwending uit een roman kan tot een liedje leiden. Maar soms ben ik zo aangedaan na het lezen van een boek dat ik een song moet schrijven, niet noodzakelijkerwijs over het betreffende boek. Het liedje West Of Rome, van mijn gelijknamige tweede album, is losjes gebaseerd op John Fante’s Ask The Dust. Soms kan ook een enkele regel uit een roman een aanzet vormen. Zo heb ik wel eens regeltjes van Joseph Roth en Frank North gebruikt. Op mijn nieuwe album North Star Deserter staat een song getiteld Wallace Stevens, geïnspireerd op diens gedicht Thirteen Ways To Look At A Blackbird. Mijn liedje gaat niet zozeer over dat gedicht maar is meer een extatische reactie erop ” Chesnutts indrukwekkende en zeer verrassende nieuwe plaat North Star Deserter heeft beslist iets extatisch. Opgenomen in Montreal met musici van de avant-garde rockbands God Speed You Black Emperor en A Silver Mt. Zion is het een rauwe, eerlijke en intuïtieve plaat geworden. Een wereld van verschil met zijn voorlaatste CD Ghetto Bells, waarop Van Dyke Parks en Bill Frissell voor harmonische verfijning zorgden. Op North Star Deserter is verstilling te vinden als Chesnutt zijn emotionele, elastische stem ondersteunt met louter akoestische gitaar, maar er zijn vooral ook zinderende postrock-stukken met feedback en noise. Met zijn nieuwe Canadese vrienden komt hij naar Crossing Border. “De muziek die ik met ze maak is erg triomfantelijk. Ik denk dat de nieuwe plaat tamelijk comtenplatief en introspectief is. Hij heeft een sfeer van vervoering, een seculiere verrukking.”
AD Haagsche Courant
November 2007