Fetisjitisch allegaartje van Brian de Palma (2002)

Brian de Palma is een flamboyante regisseur die doorgaans met veel bravoure films maakt die van alles beloven om uiteindelijk niet zelden teleur te stellen. De sexy bedoelde thriller Femme Fatale is er weer zo eentje. Het verhaal over een dievegge met een dubbele identiteit die valt voor een nichterige paparazzo met een hart van goud, is niet in detail na te vertellen vanwege de zwarte gaten in het scenario en een hemeltergend irritante plotwending die een belediging is voor het logisch denken.

Daar tegenover staan de heerlijk gelikte plaatjes en de verleidelijk flitsende montage waar De Palma het patent op lijkt te hebben. ‘Eye candy’ noemen de Amerikanen deze weliswaar lege maar lekker ogende beelden. Als ode aan de fatale vrouwen in de klassieke film noirs werkt Femme Fatale niet omdat hoofdrolspeelester Rebecca Romijn-Stamos de uitstraling van een opblaaspop heeft. Ze heeft niets broeierigs, duisters of mysterieus. In Femme Fatale geeft de blondine van Nederlandse afkomst
gestalte aan een vrouw die met een nieuwe identiteit in Parijs arriveert.[img_assist|nid=213|title=Femme Fatale|desc=|link=none|align=right|width=360|height=500] Zeven jaar eerder verdween ze spoorloos uit Frankrijk met de juwelen die ze afhandig gemaakt had van een fotomodel tijdens het filmfestival van Cannes. Haar toenmalige partners in deze misdaad, die ze met lege handen achter liet, zoeken haar nog steeds. Als Lily probeert ze onopvallend te leven maar ontsnapt niet aan de sensatiepers in de persoon van Nicolas (Antonio Banderas). De foto die hij maakt van de mysterieuze vrouw komt op de voorpagina van een boulevardblaadje en zet zodoende de wraakzuchtige misdadigers op haar spoor.

Wat volgt is een verhaal dat nog warriger is dan De Palma’s bombastische Mission: Impossible. De hoofdrolspeelster lijkt opeens voorspellende dromen te krijgen en hoewel de boodschap van De Palma hier niet zo zalvend is als die van Mission To Mars, maakt een pseudo-metafysische duiding naar droomuitleg en lotsbestemming het verhaal er niet beter op. Integendeel.
Brian de Palma speelt minder leentjebuur bij andere regisseurs dan we van hem gewend zijn. Hoewel Dressed To Kill en Body Double tot zijn meest geslaagde films gerekend mogen worden, kreeg hij met deze films wel het label een Hitchcock-epigoon te zijn. Mission To Mars bestond deels uit vondsten die Spielberg en Kubrick eerder gedaan hadden, maar in Femme Fatale citeert hij vooral zichzelf. Uiteindelijk wil de rolprent’ een soort fotomontage zijn gezien het gebruik van split screen dat inmiddels een stilistisch stokpaardje van De Palma is. Maar wanneer dit kwartje gevallen is, is het verhaal dermate stompzinnig geworden dat het wachten op de ontknoping een verzoeking wordt. Antonio Banderas, als sensatiefotograaf met geweten, heeft één geweldige scène. Nichterig stottert hij of Lily hem probeert te verleiden als zij in pikant ondergoed voor hem staat. Alle bekende motieven en obsessies van De Palma zijn in Femme Fatale terug te vinden; voyeurisme, de dubbelganger, extreem geweld in relatie tot seks.
Maar meer dan een fetisjistisch allegaartje wordt het niet.

FEMME FATALE
Regie: Brian de Palma. Met: Rebecca Romijn-Stamos, Antonio Banderas, Peter Coyote.

Haagsche Courant, augustus 2002.