Wie de expositie van Matthias Weischer in het Gemeentemuseum bezoekt moet na afloop niet raar opkijken als hij of zij opeens een ongekende fascinatie heeft voor de structuur van behang of de inrichting van een badkamer.
Want alles ziet er anders uit, zo lijkt het. Het interieur van je huiskamer, zo vanzelfsprekend dat je er niet eens meer echt naar kijkt, blijkt opeens een nieuwe wereld van lijnen en vormen te zijn geworden waarachter zich weer een andere wereld van structuren bevindt. Na de schilderijen van Weischer te hebben gezien is het ook helemaal niet vreemd als er uit de herinnering objecten opdoemen die al langgeleden zijn geruimd. Die statige lamp in de hoek waar nu een kast staat. In een fractie van een seconde zie je het weer, zoals het ooit was. Matthias Weischer schildert interieurs, maar zijn werk gaat over zoveel meer. Zijn doeken kennen niet alleen vele lagen van betekenis en duiding, maar de schilderijen zijn ook laag voor laag opgebouwd. Eenvoudige schema’s en grids, vierkanten die soms van nummers zijn voorzien, vormen een ondergrond die doorschemert in ruimtes die afwisselend aan huis- en badkamers, ateliers, of uitdragerijen doen denken. De ruimtes zijn gevuld met objecten die daar thuis lijken te horen. Stoelen, tafels, lampen, schilderijen, kasten. Van allerlei design. Klassiek en gedateerd modern. Het is stil in die kamers, er is geen leven. De afbeeldingen zijn als flarden uit een droom over een herinnering. In bleke, fletse kleuren die olieverf lijken te veranderen in waterverf. In de interieurs, die ook wel op theaterdecors of filmsets lijken vanwege de onnatuurlijke belichting, hangt een sfeer van verlatenheid en desintegratie. Tafels verdwijnen in het niets. Stoelen lossen op. Muren schuiven door in andere ruimtes. Er is geen mens te bekennen. In de huiskamer van ‘Hose’ verschijnt een herenpantalon met daaronder een paar pantoffels. Een schim van de vroegere heer des huizes. ‘Striptease’ bevat een silhouette van een vrouw, alsof het een uitgeknipte foto betreft. Driedimensionaal wordt plat. De composities, die iets melancholieks hebben, zetten je op het verkeerde been. De enige logica in het werk van Weischer is die van een structuur binnen een structuur. Ad infinitum. In zijn meest recente werk worden de ruimtes kaler, de symbolische voorwerpen abstracter, en de kleuren lichter. Alsof Weischer langzaam maar zeker een weg zoekt naar de universele natuurwetten van vorm en kleur.
Gemeentemuseum Den Haag t/m 13 april 2008. www.gemeentemuseum.nl
Matthias Weischer, Hose, 2005, 30 x 40 cm
NIEUWE LEIPZIGER SCHOOL
Matthias Weischer (Elte, Duitsland 1973) studeerde aan de academie van Leipzig en is een vertegenwoordiger van de Neue Leipziger Schule. De opleiding aan de Hochschule für Grafik und Buchkunst in de voormalige Oostduitse stad Leipzig staat bekend om zijn traditionele opleiding wat betreft schilderkunst. Het werk van de kunstenaars die tot de Nieuwe Leipziger School stroming worden gerekend, zoals Neo Rauch en David Schnell, wordt gekenmerkt door theatrale schilderijen op groot formaat.
AD Haagsche Courant
November 2007