The Legendary Pink Dots: wolven in schaapskleren (1988)

In een ijskoud kraakpand in het centrum van Amsterdam ontwaakt Edward Ka-Spel, zanger en voornaamste componist van The Legendary Pink Dots. Voor het grote publiek geen klinkende naam, maar de naar Nederland uitgeweken Engelse band heeft al acht verrassende albums met fantasievolle en integere muziek op haar naam staan. De Dots zijn wolven in schaapskleren, Ka-Spels teksten zijn krachtige aanklachten gevat in dromerige, ongrijpbare muziek.

In een ijskoud kraakpand in het centrum van Amsterdam ontwaakt Edward Ka-Spel, zanger en voornaamste componist van The Legendary Pink Dots. Voor het grote publiek geen klinkende naam, maar de naar Nederland uitgeweken Engelse band heeft al acht verrassende albums met fantasievolle en integere muziek op haar naam staan. De Dots zijn wolven in schaapskleren, Ka-Spels teksten zijn krachtige aanklachten gevat in dromerige, ongrijpbare muziek.

Ka-Spel zegt trots te zijn op de nieuwe Dots-elpee. Met recht, want Any Day Now is een wonderschone plaat waarin psychedelische rock, romantische pop en elektronische avant-garde samenvloeien. De inhoudelijke thematiek, Ka-Spels hoogst persoonlijke belevenis van de wereld, is verpakt in mooie surrealistische teksten met rake metaforen. Een zekere mate van escapisme is Ka-Spel niet vreemd, gezien albumtitels als Asylum en Island Of Jewels. “Ik ben erg fatalistisch”, weet hij. “Toch is de Dots geen band die de vlucht uit de werkelijkheid zoekt. Wel is er een oprecht ver-angen om er vandoor te gaan. Ik ben nooit een type geweest die volledig met twee benen op de grond staat. Toch is er altijd één oog dat de realiteit van de situatie beziet en constateert dat je niet kan ontvluchten, je kan alleen proberen een draai aan die werkelijkheid te geven in een poging een andere wereld te bouwen.”

Ka-Spel is een wakende dromer. Zijn bizarre sprookjeswereld kent een bedrieglijk en beangstigend zweem van realiteit. Op Any Day Now komt dit, sinds de aanklacht tegen Thatchers Engeland op The Tower (1984), het sterkst naar voren. Het voornaamste nieuwe stuk is zonder twijfel het tien minuten durende Waiting For The Cloud. “Het gaat over Tsjernobyl en ook het feit dat we tegenwoordig alles op televisie zien; rampen en noodspoed.” We saw it all in colour, now we’re waiting for the cloud. Het nummer gaat vervolgens over wat er gebeurt als die dreigende wolk gearriveerd is. Ka-Spel doelt op de schuilbunkers voor de elite als hij zingt: We’re busy digging holes…the deep
ones for the pure selected, shallow ones for old and sick, for the derelicts, the poor, the junkies, criminals, the whores
.
“In Engeland is het al zover, de bunkers zijn al ingericht voor types als Thatcher. Zo zal het hier ook wel zijn.” In een ander liedje, Strychnine Kiss, moet de paus het ontgelden. “Het heeft mij altijd gestoken hoe de paus het leven van zoveel mensen kan domineren. Dat moest ik er een keer uitgooien. En dat hij nu door Kurt Waldheim onthaald gaat worden is echt ongelooflijk. Die man moet voor een zogenaamd religieus leider doorgaan? Overigens zijn we beslist geen politieke band. Ons uitgangspunt is meer humanitair. Wij houden ons met de mens bezig en niet met de politiek. Politiek maakt weliswaar een deel van ons bestaan uit, maar hetzelfde geldt voor het kopen van een pak waspoeder. Onze muziek gaat over alle facetten van het leven waarbij we er veelvuldig een surrealistische draai aan geven.”

Een heel ander onderwerp is de tragische ondergang van de Herald of Free Enterprise, waarover in Neon Mariners vertelt wordt. “Die tekst heb ik de dag na de ramp geschreven. Die ge-beurtenis heeft de Pink Dots erg aangegrepen, omdat wij veel gebruik maken van die veerboten. Je kon het je voorstellen daar te zijn.” Een paar jaar geleden verruilde Ka-Spel Engeland voor Nederland en in de loop van de tijd hebben bijna alle bandleden zijn voorbeeld gevolgd. Voelt hij zich hier een balling? “Ja, heel erg”, verzucht hij, vooral doelend op de vele aandacht die zijn muziek in ons land krijgt. “Twee jaar geleden waren we in Engeland opeens het ‘snoepje van de week’, er werd veel over ons geschreven, de muziek was vaak op de radio te horen. Toen werden we plotseling gedropt en deed men alsof we maar heel eventjes interessant waren geweest. Ik denk dat we nu juist veel relevanter geworden zijn."

Haagsche Courant, januari 1988