Joe Bonamassa heeft zoveel kennis van de geschiedenis van de bluesgitaar dat hij moeiteloos een heel etmaal en eventueel zonder zijn bril alle varianten zou kunnen spelen.
Van de akoestische countryblues van obscure zwarte landarbeiders uit de Mississippi-delta tot de elektrisch versterkte boogies van Britse krachtpatsers als Alvin Lee. Geen druppeltje zweet zou Bonamassa daarbij over het voorhoofd rollen. Zo vanzelfsprekend gaat het hem af. Wat een talent. Wat een techniek. Wat een held! Maar hoeveel uur de Amerikaan ook mag spelen, en of hij het met zijn vingers doet of met een slide, op een peperdure Gibson Les Paul of op een omgebouwde bezem, hij is en blijft een herkauwer van clichés. Toegegeven, het is schier onmogelijk om iets nieuws toe te voegen aan een muziekvorm die in structuur onveranderd is gebleven. Er is maar zo veel, of beter gezegd zo weinig wat je kunt doen met twaalf maten. Het enige wat je kunt doen als hedendaags vertolker van de blues is je de stijl eigen maken met een persoonlijke sound, een handtekening. En dat is nu net wat er aan ontbreekt bij deze gitaarbeul. Het optreden dat het voormalige wonderkind, die op zijn twaalfde het voorprogramma van B.B. King mocht verzorgen, afgelopen zaterdag in een uitverkocht Paard van Troje gaf met een adequate begeleidingsband was uiteindelijk tamelijk saai. Meer dan op zijn platen werd live duidelijk dat de inmiddels dertigjarige Bonamassa zijn inspiratie niet zoekt bij de Amerikaanse gitaristen die het genre ontwikkeld hebben maar vooral bij de Britse navolgers uit de jaren zestig. Zo werd het van Ten Years After bekende One Of These Days gespeeld in de stijl van een jonge Rory Gallagher en werd in Just Got Paid een deel uit Led Zeppelins Dazed And Confused klakkeloos nagespeeld. Knap hoor!
AD Haagsche Courant
Maart 2008