Benjamin Herman is druk druk druk. Optreden, platen maken, optreden. Hij voert een big band aan, leidt een kwartet, begeleidt als sideman soms internationale sterren als Paul Weller. Hij is misschien wel de hardest working man in showbizz van de Lage Landen.
Foto © Robert van Stuyvenberg
Benjamin Herman is moeilijk te pakken te krijgen, maar terwijl hij op een fiets door regenachtig Rotterdam koerst op zoek naar een smokingjasje klinkt hij opmerkelijk ontspannen als hij middels zijn GSM dan toch eindelijk wat vragen kan beantwoorden. Tijdens The Hague Jazz zien we twee kanten van deze muzikale duizendpoot. De altsaxofonist speelt er met zijn eigen kwikzilver-achtige kwartet, en met de band van Hans Teeuwen, die tegenwoordig als crooner furore maakt met songs van Frank Sinatra en Cole Porter. “Hans is een stoere gast. Als er iemand is die Sinatra moet zingen dan is hij het wel. Dat repertoire is een beetje in de mainstream-hoek belandt door van die Michael Bublé-types. Ik ben er niet zo’n fan van om met vocalisten te werken, maar Hans is een echt podiumbeest, heeft geen diva-neigingen, hij scheldt niet op de band als er iets niet goed gaat. Op zijn verzoek heb ik een band voor hem samengesteld. Ik heb jonge muzikanten gezocht, zoals de geweldige pianist Gideon van Gelder.”
De in Londen in 1968 geboren saxofonist, fluittist, bandleider, producer én winnaar van de twee belangrijkste Nederlandse jazzprijzen (Wessel Ilcken Prijs en de Boy Edgar Award) heeft een broertje dood aan purisme. Hij bijt zich niet vast op een stijl. Sterker nog: Herman houdt net zoveel van jazz als van latin, funk, afrobeat, of pop. Hij speelt net zo makkelijk met Jan Akkerman als met Han Bennink. “Puristen? Dat zijn de minder goede jazzmuzikanten. Ik vind het zonde als je niet openstaat voor andere stijlen. Voor mezelf heeft een muzikaal eclectisme alleen maar voordelen opgeleverd. Het helpt me in mijn ontwikkeling als muzikant. Ik sta al vanaf mijn twaalfde jaar op het podium en weet inmiddels dat je je niet druk hoeft te maken over het feit dat je graag verschillende dingen doet. Vroeger speelde ik in popbandjes en dan vond ik het eng als ik de volgende dag jazz moest spelen. Ik was dan bang dat ik het niet zou kunnen, bang dat mijn spel er onder zou lijden. Tegenwoordig wil ik vooral geen puritein zijn”, stelt Herman die benadrukt dat het plezier voorop moet staan. Wie ooit zijn 19-koppige New Cool Collective Big Band heeft gezien weet wat Herman onder plezier verstaat. Vreugde hoor én zie je ook bij het Benjamin Herman Quartet, met z’n scherpe, emotierijke interacties tussen de saxofonist en gitarist Anton Goudsmit. “Het is een soort rock ’n roll met veel impro. Heel leuk om te doen.”
AD Haagsche Courant Mei 2007