Middernacht in het Paard van Troje. Een kleine duizend mensen staan in volkomen duisternis te kijken naar een podium waarop nauwelijks iets te zien is. Twee schimmen staan er voorovergebogen achter elektronische apparaten. Alleen boven de bars aan weerszijden van de zaal branden wat lampjes in constructies die hevig resoneren door de zware lage tonen van de muziek. Alles trilt mee.
Een optreden van Autechre is een merkwaardige gewaarwording. Veel toeschouwers gebruiken de oordoppen die bij de kassa worden verstrekt om mogelijke gehoorbeschadiging te voorkomen. Maar de muziek, avantgardistische techno, is echter niet zo vreselijk luid. Autechre is eerder extreem in het gebruik van bastonen die de haren doen wapperen en de broekspijpen klapperen. Het Britse duo Sean Booth and Rob Brown speelt altijd in het donker. Er is immers weinig interessants te zien aan mensen die aan knopjes draaien. De muziek moet voor zich spreken en doet dat dan ook. Autechre staat al een jaar of vijftien op eenzame hoogte waar het gaat om vernieuwende elektronische muziek. Autechre’s muziek wordt nog weleens gerangschikt onder de ridicule afkorting IDM (Intelligent Dance Music), maar dansen op deze muziek is een hachelijke onderneming. Daarvoor is de voortdurende opeenstapeling van gebroken beats in contrasterende lagen van miniscule melodietjes, schurende klankpatronen en altijd maar weer veranderende tijdschema’s te complex. Het fascinerende optreden begint opvallend ingetogen en eenvormig, maar gaandeweg bouwt het ongrijpbare duo een onbegrensd klankuniversum waarin de geoefende luisteraar de wortels van de Autechre-sound, old school hip hop en industrial, doorheen hoort sijpelen. Als dit optreden een voorbode is voor een later dit jaar te verschijnen nieuwe CD dan blijven Booth en Brown voorlopig nog wel even de onverschrokken pioniers van wat uiteindelijk een volkomen eigen stijl is.
AD Haagsche Courant Mei 2007