Boudewijn Büch: “Mijn leven is één lange herfst.” (1997)

Boudewijn Büch vindt het leven een deceptie en hij hoopt dat er niets hierna komt. Hij ziet ook liever een leeg Diligentia, als hij daar volgende week komt optreden. “Je moet ervoor betalen en het valt altijd tegen.”

Schrijver, journalist, televisie- en theatermaker. Is Boudewijn Büch artiest ? ,,Ik ervaar het als buitengewoon beledigend als je mij artiest noemt. Dat vind ik zo’n kutberoep. Of ik artiest ben omdat ik een theaterprogramma doe ? Schei toch uit ! Ik sta gewoon ’n beetje op de planken slap te zeiken. De mensen gaan zitten en gaan weer weg als het afgelopen is, méér is het niet. Ik weet niet of ander theater wél meer dan dat is, maar ik neem het niet zo serieus. Ik neem eigenlijk niets serieus, ik heb geen idealen.’’

,,Ik denk niet: ha fijn, vanavond mag ik naar Den Haag. Nou vind ik Den Haag nog wel leuk, maar als ik naar Enschede moet, vind ik dat wel een eind rijden. Maar van alles wat ik doe, vind ik zalen het allerallerleukst. Ja, dat heeft te maken met de reacties van het publiek. Over mijn boeken heb ik helemaal geen idee wat de mensen ervan vinden. Je kunt wel gaan voorlezen in zalen, maar dat heb ik nooit gedaan, dat vind ik monsterlijk. Ik weet niet wat men van mijn boeken vindt. In het theater merk je meteen of ze het leuk vinden, ze lachen of ze gaan naar huis. Het is nog niet gebeurd dat men het niet mooi vond, maar ik verwacht het ieder moment.’’
 
,,Eigenlijk wil ik er helemaal niet over praten. Ik heb nooit eerder een interview gegeven over mijn theaterprogramma’s. Waarom nu wel ? Omdat mijn secretaresse zei dat ik het nu misschien maar eens ’n keertje moest doen. Ik heb geen zin om er grote verhalen over te vertellen. Voorlezen uit eigen werk doe ik niet en het heeft ook niets met literatuur te maken. Verder zitten er geen liedjes in, want ik kan niet zingen. Wat het wel is ? Tja, dan moet ik zeker zeggen dat het leuk is en dat ik het zo leuk vind als er publiek op afkomt ? Maar dat interesseert me geen fuck. Ik heb liever dat er niemand komt. Het is toch fantastisch als je een zaal binnenkomt en er zit niemand ? Dat hoop ik nog een keer mee te maken.”
 
De misantroop Büch is in z’n element. Misschien kan hij een toelichting geven op de informatie uit de programmafolder van Theater Diligentia, waarin staat dat hij het theaterpubliek met het programma Verschrikkelijk Gemeen op de hoogte wil stellen van zijn opvattingen over de droefheid van het land. ,,Ik weet niet waar dat gelul vandaan komt, ik heb het niet gezegd. Maar men mag schrijven wat men wil, ik ben een voorstander van persvrijheid. Verschrikkelijk Gemeen was trouwens de titel van mijn vorige programma. Overigens: als ik zo’n zinnetje over droefheid zou lezen, zou ik lekker thuisblijven. Het klinkt vreselijk depressief. Als ik de keuze heb tussen Goede Tijden, Slechte Tijden of dit, dan ga ik echt naar Goede Tijden, Slechte Tijden kijken. En dan heb je je eigen koffie en geen gezeik, want bij mij moet je verplicht een uur blijven zitten voor de pauze.”

,,Mijn nieuwe programma heet trouwens Een Avondje Televisie. Niet dat het daarover gaat. Je moet zo’n titel verzinnen op ’n moment dat je nog geen idee hebt wat je zou willen doen. Het belangrijkste dat ik wil laten weten, is dat de mensen eigenlijk niet moeten komen. Je moet er geld voor betalen, terwijl het altijd tegenvalt. De taak van de journalistiek is om de waarheid te zeggen. Schrijf maar dat het geldklopperij is. Als ik het me zou kunnen herinneren, zou ik Verschrikkelijk Gemeen kunnen doen omdat ik verleden seizoen niet in Den Haag geweest ben. Ik ben overigens nog nooit in Den Haag met een theaterprogramma geweest, ik word trouwens nooit in Den Haag gevraagd. Ik word in kleine provincieplaatsjes gevraagd. Dinxperlo bijvoorbeeld, waar de mensen nooit wat te doen hebben en uit wanhoop naar mij komen kijken. Ik ben blijkbaar niet populair in Den Haag, áls ik dat ooit al was. Populair met mijn tv-programma’s ? Heb je de kijkcijfers gezien ? Bizar slecht ! Vorig seizoen werd De Wereld Van Boudewijn Büch ’s nachts op zaterdag uitgezonden en keek er niemand, maar de laatste serie werd door de week vertoond en toen keken nog minder mensen. Maar het is voorbij, ik heb mijn laatste jaar gedaan. Ik denk niet dat er een vervolg op komt.”

,,Mijn vele reizen hebben m’n kijk op Nederland verstevigd. Ik vind dit namelijk het leukste land ter wereld. Wij zijn het meest liberale, vrije, aardige en democratische land ter wereld. Maar het is ook een land om weer heel gauw uit te verdwijnen. De afgelopen 25 jaar ben ik jaarlijks gemiddeld maar ’n maand of drie in Nederland geweest. Eerst heb ik veel voor de radio gereisd en toen dertien jaar voor de VARA-televisie. Ik zou met geen ander land willen ruilen, hoewel ik Frankrijk in de zomer wel prettig vind’’.

,,Nee, ik heb niets met de herfst. De sentimenten die daarbij horen? Neerslachtigheid en melancholie? Dat ben ik het hele jaar door, ik ben altijd zwaarmoedig. Lente, zomer, winter, somber ben ik tóch wel. Ik denk dat mijn hele leven één lange herfst is. Ik vind het leven droefgeestig, maar ik doe m’n best. Ik ben nu bijna vijftig jaar bezig en heb nooit gedacht wat is het leven toch mooi. Ik sukkel maar door en hoop op versterving. Dat iemand je uithongert en geen vocht meer geeft. Daar wacht ik op. Ik hoop niet dat er na het leven nog iets is, dat het doorgaat of zo. Dit leven vind ik al zo’n deceptie. Reïncarnatie? Schei toch uit, ik ben Tineke de Nooij niet’’.

,,Verder heb ik niets te melden, ik ben niet met iets bijzonders bezig. Een nieuw boek? Dat is toch niets bijzonders. Je vraagt toch ook niet aan een loodgieter wat hij morgen gaat doen. Goh, een nieuwe dakgoot ! Die vragen moet je voorleggen aan literaire mensen die zich de hele dag lopen aan te stellen. Ik een literair mens ? Welnee, ik flans af en toe ’n boekje in elkaar. Ik ben gewoon een beetje een rare jongen’’.

Haagsche Courant, oktober 1997.
Het gesprek vond plaats aan de vooravond van zijn theaterprogramma in Diligentia, Den Haag. Boudewijn Büch overleed op 53-jarige leeftijd aan een hartstilstand op 23 november 2002.