Er zijn weinig geneugten zo zalig als een onderdompeling in andermans verbeelding. De overgave aan een roman, een symfonie of een schilderij voert naar nieuwe, onverwachte gevoelens en inzichten. Een wandeling door Catch of the Day, de overzichtstentoonstelling van David Bade (Curaçao, 1970) in het GEM, biedt zo’n onderdompeling. Er zijn echter zoveel prikkels dat de zintuigen in eerste instantie overladen worden. 
Foto © Jacques Zorgman
“Ik wil paus worden! Daarom heb ik Jamaica verlaten. Mijn strijd om de macht begint in Europa. Babylon must fall!” Aan het woord is Lee Perry, ooit reggae’s begaafdste artiest en producer. Tegenwoordig lijkt hij zo gek als zijn vele buitenissige hoedjes. De man met de vele namen – Scratch, The Upsetter, Pipecock Jackson – maakte in de jaren zestig en zeventig talloze geniale platen en werkte als producer voor Bob Marley en Paul McCartney. Sinds zijn Black Ark Studio in 1983 in vlammen opging, is Lee Perry onberekenbaar, extravagant en heel af toe nog briljant.
Foto © Robert van Stuyvenberg
Kinderboek over Kandinsky toont het ontstaan van de abstracte kunst.
Over de schilderijen van Karel Appel werd wel eens schamper opgemerkt dat een kind van acht die ook kan maken. Appel rotzooide maar wat aan, zoals hij zelf ooit verkondigde. Maar net als Pablo Picasso en Jean Dubuffet liet Appel zich inspireren door tekeningen van kinderen, die op een pure, ongebreidelde manier emoties kunnen overbrengen. Wassily Kandinsky was begin vorige eeuw de eerste kunstenaar die zich nadrukkelijk liet beïnvloeden door het ongeconditioneerde gebruik van kleur en vorm door kinderen. Naar aanleiding van de expositie Kandinsky & Der Blaue Reiter maakte Daan Remmerts de Vries in samenwerking met het Gemeentemuseum Den Haag het prentenboek Meneer Kandinsky was een schilder.
illustratie uit Meneer Kandinsky was een schilder van Daan Remmerts de Vries
“Mezzanine gaat over vervreemding, maar onze muziek is niet psychoanalytisch”, zegt Daddy G. Het derde album van Massive Attack is duister gestemd. “Het is behoorlijk claustrofobisch. Dat heeft deels te maken met de manier waarop de plaat tot stand gekomen is en dat we niet goed met elkaar konden opschieten.”
Sinds Armand van Helden wereldberoemd werd met zijn remix van Tori Amos’ Professional widow en daarmee en passant van de neurotische zangeres een hippe diva maakte wordt hem gemiddeld zo'n 35.000 dollar geboden voor het dansvloervriendelijk maken van popsongs. Vijfendertigduizend dollar voor een remix. Een aanzienlijk bedrag voor het bewerken van een liedje, maar het gaat de Newyorker met Nederlands bloed allang niet meer om de poen. Hij wil zijn eigen muziek maken en zegt dit jaar al meer dan veertig remixklussen te hebben afgewezen.
Nieuws uit Zimbabwe is de laatste tien jaar welhaast per definitie slecht. Torenhoge inflatie, frauduleuze verkiezingen, aids, politieke intimidatie, cholera, corruptie. “Het beeld dat de media geven is begrijpelijk, het is nieuws, maar het is eenzijdig”, meent schrijfster Petina Gappah.
Vic Chesnutt is dood. De Amerikaanse singer-songwriter overleed op 25 december 2009. Eerder die dag maakte zijn platenlabel Constellation Records bekend dat hij in coma lag. Naar aanleiding van de ziekenhuisopname schreef Chesnutts vriendin Kristen Hirsch op haar twitterpagina dat het "wederom" een zelfmoordpoging betrof. Vic Chesnutt werd 45 jaar. Lees hieronder het interview dat ik in 2007 met hem had naar aanleiding van zijn optreden op Crossing Border.
“Ik hou erg van de mythe van Sisyphus”, zegt Léopold Rabus, de Zwitserse kunstenaar die in zijn schilderijen en installaties zo graag de absurditeit van het leven toont.
[img_assist|nid=282|title=Personnes derriere une serre (2009) Particuliere collectie Zurich|desc=|link=none|align=none|width=600|height=368]
Toetsen, knoppen, schuiven, knipperende lampjes. Synthesizers en computers. Utopische architectuur en dystopische werelden. Soundscapes en drones. Retro-futurisme, psychedelica en hypnagogic pop. In de tijdmachinemuziek van Christelle Gualdi is alles mogelijk. “Ik wil kijken hoever ik kan vliegen”, zegt de voormalige architect die muziek maakt onder de naam Stellar OM Source.
[img_assist|nid=279|title=Foto © Nico Schouten|desc=|link=none|align=none|width=600|height=400]
“Ik wilde als auteur onzichtbaar zijn in This Is How”, zegt M.J. Hyland over haar nieuwe roman, die de lezer een onuitwisbaar claustrofobische ervaring oplevert. Hyland kruipt in de huid van een man die niet beseft dat hij een moord begaat.
[img_assist|nid=268|title=Foto © Rory Carnegie|desc=|link=none|align=none|width=600|height=904]